یادداشتی از الهه شیروانی-آژیر قرمز طلاق و اعتیاد

فصلی نو-الهه شیروانی

اگرچه اختلالات وآسیب های روانی و اجتماعی کمتر به صورت مستقیم منجر به مرگ و میر افراد می شود اما بخش زیادی از بار بیماری ها را به خود اختصاص می دهند و می تواند باعث مشکلات حاد فوری و گروهی، انزوا و حذف اجتماعی افراد شود. با همه این ها متاسفانه آسیب های اجتماعی در ایران مغفول واقع شده در حالی که بایستی در رأس امور و اولویت های نظام سلامت کشور قرار بگیرد . و از آنجایی که درمان و مدیریت این آسیب فوق العاده سخت و زمانبر است و باید رویکرد اصلی بر توانمند سازی و پیشگیری سطح یک با تمرکز بر مناطق آسیب پذیر جوامع در معرض خطر وآسیب رده های سنی حساس بویژه دختران باشد. با توجه به اینکه نیمی از نیروی جوان و نوجوان کشور را در دختران به عنوان عامل اصلی توسعه شکل می دهند لذا لازم و ضروری است برای دستیابی به امر توسعه زنان همانند مردان درفرایند توسعه مشارکت و حضور داشته باشند. بنا به روایت آمار و ارقام مستند در سال ۱۳۹۰ از کل جمعیت کشور ۳۱ درصد را نوجوانان تشکیل می دانند که بنا بر همین آمار و ارقام جمعیت دختران جوان بیشتر از پسران جوان بوده. با توجه به جمعیت قابل توجه دختران جوان که چیزی در حدود۱۴ میلیون نفر در سطح کشور است در صورتی که برنامه ریزی مدون و جامع برای پیشگیری از آسیب های اجتماعی نداشته باشیم شاید در آینده نه چندان دور این طیف وسیع و پر جمعیت با مخاطرات و آسیب های زیادی مواجه گردند. متخصصان حوزه های اجتماعی بر این باورند که اعتیاد، طلاق، خشونت و فرار از خانه و خانواده در رأس آسیب های اجتماعی دختران و زنان قرار دارد و این آسیب های بر شمرده شده متأسفانه از عوامل توسعه نیافتگی جامعه است که این روزها با توجه به افزایش آمار طلاق در تمامی شهرها و روستاها زنگ خطر و آژیر قرمز در باب این مقوله یعنی طلاق به صدا در آمده است.
حالا که بحثمان به اینجا کشیده شده شاید بد نباشد یادآوری نمایم با توجه به اینکه استان ما در رده استان های محروم کشور قرار دارد خود محرومیت و توسعه نیافتگی در بسیاری از شاخص های توسعه ای و رفاهی و زیر ساختی کمر شکن است تا چه رسد به اینکه در همین استان محروم افزایش طلاق هم داشته باشیم متأسفانه در کنار آمار ناخوشایند طلاق و از هم پاشیدگی کانون گرم خانواده ها معضل بعدی موضوع اعتیاد به عنوان بزرگترین آسیب اجتماعی جوانان جامعه را اعم پسر و دختر تهدید می نماید.
در این راستا آنچه که بسیار نگران کننده است پایین آمدن سن مصرف مواد مخدر است.
بعضی از جوانان ناآگاهانه به اعتقاد خودشان برای کسب لذت، کنجکاوی، تفریح و اختلافات درون خانوادگی به سمت مواد مخدر می روند و آگاهانه و یا ناآگاهانه تیشه به ریشه خودشان می زنند و یا به قولی بر شاخه نشسته اند بن می برند. حال با توجه به حجم بالای این گونه آسیب ها مقوله سلامت روانی، اجتماعی و نشاط اجتماعی می تواند به عنوان یکی از راهکاری های اصلی در پیشگیری از اعتیاد در نظرقرار بگیرد. متاسفانه از نظر اختلالات روحی و روانی و به دنبال آن اعتیاد دختران درجات شدیدتری از نابسامانیهای روانی و اجتماعی را تجربه می کنند که جا دارد مسئولین و متولیان امور به جهت جلوگیری از اعتیاد در میان زنان و دختران جامعه حساسیت بیشتری به خرج داده و در کنارآسیب شناسی تخصصی راهکارهای علمی، منطقی و اجتماعی آنی داشته باشند و ار آنجایی که ستون و نگهدارنده هر خانه و خانواده به طبع آن جامعه زنان هستند بنا براین باید به دو مقوله افزایش طلاق و مصرف مواد مخدر در بین زنان و دختران جامعه توجه جدی نشان داده و عزم همگانی و ملی در راستای مبارزه با این دو پدید شوم به وجود بیاید. به امید روزی که شاهد کاهش آماری های طلاق و مصرف مواد مخدر به ویژه در میان زنان و دختران نجیب این مرزو بوم باشیم البته یادآوری نمایم که به حمدالله آمار مصرف مواد مخدر در میان قشر دختران استانمان بسیار پایین است ولی باید حواسمان جمع و درصدد کاهش حداکثری و رساندن آمار آن به حداقل در آینده ای نزدیک باشیم.