فصلی نو–علی مندنی پور
چندی است،بزرگ مردِ شهر و دیارمان کَی عطا طاهری،هم او که هم عالِم است و هم عامِل؛و به گواهی خیل دوستدارانش
دارای اراده ای قوی،ثابت قدم وسر مشق اهل درک و درد،
در بستر بیماری غنوده ؛و پس از انجام یک عمل جراحی سنگین و موفق توسط پزشک
جوان و فرزند پر آوازه و افتخار آفرین مان دکتر سامان نیک اقبالی ،هم اینک دوره استراحت را می گذراند.
ضمن آرزوی بهبودی و شفای کامل استاد و الگوی ارزشمندمان از درگاه دادار دادگستر، و نیز دل خوش و آینده ای بهتر برای همه ایرانیان درپهنه ی این سرزمینِ اهورایی درسال جدید.
دوست داشتم، در باره ی این مردِ مردم دار ،مقاوم و پر امید ونماد درستی و راستی و ساده زیستی و شجاعت و بزرگ زاده ی عارف مسلک ،با هدف آشنایی نسل جوان با کیش شخصیت دوست داشتنی اش دل نوشته ای تقدیم،باشد که شناخت بیشتر از بزرگان چراغ راهی گردد برای آیندگان!
یادم آمد،به نوشته ای کوتاه در بزرگداشت پیر فرزانه مان در نمایشگاه عکس چند سال پیش هنرمند شایسته حسن غفاری؛
از آنجایی که گویه ها و واگویه ها درباره بزرگان همیشه تر وتازه است وچونان
کی عطای نازنین مان در گذرِ روزگار ثابت قدم اند و چهره عوض نکرده و رنگ نمی بازند،
بی مناسبت ندیدم از همین دل نوشته کوتاه مدد گرفته و به پاس همه ی محبت هایش
به همنوعان،بعنوان برگ سبزی در آستانه بهار طبیعت
و رویش” سبزینه ها” تقدیم نمایم.
“کُنارِ بِنگِشتون”
نکوداشت و تجلیل از زنان و مردان نامدار و اثرگذار ،در زمینه های گوناگون به ویژه در عرصه ی علم و ادب و فرهنگ ،دو پیام زیبا و سازنده برای زندگان و نیز آیندگان دربردارد:
نخست قدرشناسی از خدمات و زحمات بزرگان. دوم ، نهادینه کردن این سنت پسندیده ، نشان دادن نقشه ی راه ،وشناخت هرچه بیشتر از روند تلاش و کوشش خستگی ناپذیر و اراده ی قوی نخبگان جامعه ، در گذر از مسیر پر پیچ و خم زندگی، تا رسیدن به قله ی افتخار ،با هدف الگوسازی برای پویندگان راه این چهره های ماندگار و در نتیجه ،بهره گیری از تجربه های ارزشمند آنها به عنوان چراغ راه حال و آینده.
سخن از چهره ى درخشان و دوست داشتنی شهر و دیارمان عطا طاهری بویراحمدی است.
معلم اخلاق و بزرگ آموزگار تعلیم و تربیت ،هم او که چونان نام و نام فامیلش عطیه ای است، پاک و بی غل وغش. پر نشاط و قبراق، ساده زیست، ساده پوش ، خوش بیان و بامرام ، آگاه و کلان نگر.
سیاست مردی به تمام وکمال اخلاق مدار و متعهد به اصول و ارزش ها و مبادی آداب، ( صفات ارزشمند و انسان سازی که کم کم دارد در دنیای وانفسای امروزی حکم کیمیا را پیدا می کند).
وارسته ای آراسته، بی آلایش و پای بند به قول و قرار و گفته های خویش. کم نیستند دوستان و یارانی که از او با پیشوند با مسمای درویش یاد می کنند. هم او که کتاب و
قلم سنگِ زیرین بنای زندگی اش را معنا بخشیده , و کتابخوان ها در زمره ی بهترین دوستانش قرار داشته، بینش، منش و روش نیکویش با هر سن و سالی سازگاری داشته و خانه ی محقرش، بسان «کُنارِ بِنگِشتون» مأمن تمامی علاقمندان ، بویژه جوانان تشنه ی آگاهی و کسب معرفت است و سنگ صبور و محرم اسرار شیفتگان. آزاد مردی که عمر پر برکتش را در راه خدمت به مردم و با مردم سپری نموده ، و همواره در مناسبت های خوش و ناخوش، پای ثابت محافل و مجالس همولایتی هاست. پیر دیری که دروازه ی خانه کوچک اما پر نور و سرورش ،در همه ی احوال بر روی دوستدارانش باز است.و باروی گشاده از آنان استقبال می کند. شخصیتی متین، متواضع و بی تکلف که هرکس با هر مشرب فکری و فرهنگی قادر است ،به راحتی با وی انس و الفت برقرار و از مصاحبت اش بهره ها برگرفته ،لذت برده و احساس آرامش کند. کسی که جز به نیکی و نیکوئی زبان نگشوده ،و سخت شیفته ی کتاب و تشنه ی مطالعه و تحقیق است. تا آنجا که نا مهربانی های مسیر پر دست انداز زندگی و برخوردهای غیر منصفانه و ناروا در گذر ایام، در حق وی نیز نتوانسته از میزان عشق و علاقه و ارادت قلبی اش به کتاب و کتاب خوانی و کتاب خوان ها بکاهد و کتابخانه بزرگ و پر بارش هماره مرجع و مأخذی بوده است ،برای اهل تحقیق و وعده گاهی برای جویندگان دانش. «کى عطاطاهری» با وجودی که خود از پایگاه قدرت برخاسته ، هرگز با قدرت دمساز نبوده و در دفاع از حقوق صاحبان حق سنگ تمام گذاشته ؛ کم نبوده و نیستند مدعیان قدرت، که از دست و زبان و قلمش لب به شکوه گشوده اند. مردی مردم دار ،نه در شعار که در عمل و نه فقط برای یک فصل که برای تمامی فصول. گوهری قیمتی و نایاب و نادره ای دنیادیده ،که بنا به عادت معهود آنگونه که رسم زمانه ماست ،جوهره ی وجودی ابعاد شخصیتی و منش والای حضرت ایشان را درک نکرده ،دریغ و درد که هنوز هم قدر و قیمت واقعی اش را ندانسته و نمی دانیم تا … !!؟
در مجموعه آثار ماندگارش دغدغه ی انسان بودن و انسان زیستن موج می زند. “ممیرو” بیانگر نگاه ژرف و انسانی نویسنده به فقر و نداری وتمنیات و خواسته ها و آرزوهای دیرینه، مناعت طبع و همت بلند مردم این دیار را نشانه رفته است.
«درخت را نکشید» اوج دلدادگی و وابستگی اش را از گذشته های بسیار دور به طبیعت و پاس داشت محیط زیست نشان می دهد.
در «کی بانو» از نقش باورهای خرافی و خرافه گرایی، فال بینی، رمّالی، دعانویسی و جن گیری و در رویاروئی” فرشته نجات آگاهی ” با “دیو جهل و نادانی “سخن می گوید.
در «شاهنامه کی سالار» عشق وعلاقه وافر خود و قوم و قبیله و ایل و تبار را به تمدن و فرهنگ و گذشته افتخار آمیز ایران و ایرانی بروز داده ، و به گونه ای حماسی این پیام را بر زبان می راند.
در «مشارکت و تعاون و یا مردی از شوتاور » از جایگاه تعاونی های سنتی و (عشایری و روستایی )و نقش سازنده حرکت جمعی در پیشبرد کارها سخن به میان می آورد.
در «بخوان» دانش و به تبع آن دانائی را ، راه برون رفت از همه ی دردها و مصایب بشری دانسته ،چرا که از دریچه نگاه وی آگاهی بن مایه خوشبختی و آسایش وآرامش جامعه است و در همین راستا در قالب روایتی مستدلّ و آموزنده و با زبانی ساده و همه فهم بدین مهم می پردازد و جهل و نا آگاهی را مانع بزرگ توسعه و پیشرفت تلقی می نماید.
در” کوچ ،کوچ” فراز و فرودهای زمان ، و نیز زوایای زشت و زیبا و بعضاً ناپیدای زندگی مردم این دیار را درچارچوب رویدادهای اجتماعی ،اقتصادی ،فرهنگی و سیاسی با نگاه ریز بین و تیزبین خویش و با هدف آشنایی نسل امروز و بویژه جوانان با گذشته نه چندان دور ایل و تبار به گونه ای ساده و بی پیرایه چونان تابلویی زیبا نقاشی ، در معرض دید فرهنگ دوستان قرار میدهد. اثری ماندگار ، نوستالژیک و خاطره برانگیز و کاری سترگ که اوج شناخت، امانت داری و صداقت معلم بزرگ ایل را در آفرینش روایت های تلخ و شیرین زندگی روزمره مردم این سامان به تصویر می کشاند.
از یاد نبریم : بزرگ داشت «عطا طاهری» و بزرگانی از این سنخ ،قبل از هر چیز پاسداشت علم و ادب و فرهنگ و دانش و دانائی است. این رسم نکو وسازنده را ارج گذاشته و پاس بداریم.
عمری به شکوه و پایداری بلوط های خطه ی زاگرس برای “خالق ممیرو” آرزو دارم .
علی مندنی پور
ارسال دیدگاه
نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد