فصلی نو- الهام فرهادی
من به دنا مدیونم، به زلالِ چشمه سارانش ، به خنکای ِ سایه ی امن بلوطهایش، به شیرینیِ شهد انگور تاکستانهایش ، به بهشتِ باغ های ِ سیب و عطرِ بی بدیلِ چویل و طعمِ عاشقانه ی ریواسش…من، حتی به سنگهایِ دنا مدیونم که پایم را توانِ راه رفتن آموخت…
من دنا را از همانروزهایِ نابِ کودکی ، آن هنگام که با غرور از لا به لای ابرهایِ سیاه سر برمی افراشت و به دوردستها چشم می دوخت، از همان روزها که آرزو داشتم یک بار پیشانیِ سپیدش را خالی از برف بیابم ، تا همین سالها که گاهی خسته و بی رمق ، بی ردایِ سپیدِ مخملینش می یافتمش، تا همان پایانِ بهمن که آغوشِ امنش را برای مسافرانِ ابدیِ آسمان گشود وتا همین پایانِ بهمن که بی خبر لرزید و به آوارِ آرزوهایمان زُل زد دوست دارم !
به نظر می رسد آنچه زلزله ی ویران گرِ سی سخت را کم رنگ و کم رمق جلوه داده است ، عدم وجودِ تلفاتِ جانی است . برای ما که عادت کرده ایم به سوگواری و ضجه زدن و از دست دادن، نبودن حتی یک فوت در حادثه ای ،آن را عادی و کم اهمیت می سازد .می توانیم سالها مرثیه سرای نبودِ عزیزی باشیم و بر مزاری مویه کنیم اما، کیفیت زیستن و در عذاب نبودنِ آن عزیز در زمان حیاتش شاید آن قدرها برایمان مهم نباشد .می توانیم تصور کنیم چه آینده ی شومی پس از مرگِ عزیزی در انتظارمان است ،اما نمی توانیم تصور کنیم بودن هایی را که سرشار از شکست و آوارگی است! و “سی سخت ” امروز ،اسیرِ این برزخ شده است ! زنده بودنی که چندان با نبودن فرقی ندارد…
حالِ روزهایِ خوشمان را با دنا فراموش نکنیم، دوباره بهار خواهد شد ! دوباره در گریز از جهنم و گرد و غبار و دود و صدا ،مغناطیسِ سبزِ دنا ما را به سمت خود خواهد کشانید…دوباره در عبور از روزها و ثانیه های بی روح، دلمان هوای استنشاقِ نسیمِ فرح بخشِ کوه گُل را خواهد کرد…بی معرفت نباشیم ، بهار نزدیک است …سی سخت را تنها نگذاریم !
الهام فرهادی
ارسال دیدگاه
نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد