کهگیلویه با شعار متمدن نمی شود

فصلی نو،

این روزها مسئولان میراث فرهنگی استان در بوق و کرنا دمیده‌اند که قصد دارند، کهگیلویه و شهر دهدشت را مهد تمدن استان اعلام کنند و رسما در سفر احتمالی هیات دولت به استان از این تصمیم خود پرده برداری نمایند. حال اینکه قصه شهرستان کهگیلویه و بالاخص شهر دهدشت، قصه شهری است که هیچ ندارد و این نام و عناوین پر زرق و برق نیز نمی‌تواند رونق دوران بلاد شاپوریش را به آن بازگرداند.

به گزارش امید مردم، نگین شهر دهدشت که احتمالا عزم مسئولان را برای اتخاذ این تصمیم جزم کرده است، همان بلادشاپور است. مجموعه ای ماندگار از دوران صفویه که این روزها جز خرابه هایی برای تجمع اراذل چیزی از آن باقی نمانده است. کهگیلویه شهرستانی است که به گفته مسئولان استان و نماینده اش آینده چندان خوشایندی در زمینه مهاجرت ندارد و نبود صنعت، عدم رونق کشاورزی و شهری در این شهرستان سبب گردیده تا با افزایش بیکاری و سختی های ناشی از زندگی در مناطق محروم، مردم این شهر فرار به حاشیه شهرهای پر رونق چون بهبهان، یاسوج و غیره را بر قرار در دهدشت و دیگر شهرستان های فاقد هرگونه امکانات ترجیح دهند.
امروز از مهد تمدن استان یادگار ماندگاری است به نام بلاد شاپور که قرار دادن این میراث تاریخی در زمره بافت فرسوده نیز نتوانست دوایی بر زخم پردرد آن گردد. بخشی از این مجموعه تاریخی اکنون محل سکونت شهروندان دهدشتی است و بخش دیگر به حال خود رها شده است تا زخم کاری طبیعت و انسان و درد عدم رسیدگی و مراقب هر روز بیش از پیش به زوال نزدیک تر سازدش.
مرمت های ناشیانه، عدم مراقبت و رسیدگی، عدم فنس کشی و تعیین محدوده بلاد شاپور کهگیلویه را در وضعیت بغرنجی قرار داده است. در این راستا سازمان میراث فرهنگی کشور حتی خواستار حضور بخش خصوصی شد و بلادشاپور را به عنوان یکی از اماکن در اولویت واگذاری به بخش خصوصی به مزایده گذاشت، اما سکوتی که پس از مزایده حاکم شد، نشان می دهد که آبی هم از بخش خصوصی برای نجات این اثر تاریخی گرم نمی شود.
دهدشت، شهری که خالی از سکنه می‌شود
مشکلات شهر دهدشت را اگر ریشه ای بررسی کنیم به معضلاتی چون بیکاری، نبود صنعت، عدم ایجاد اشتغال، عدم توسعه و در نهایت مهاجرت می رسیم. مهاجرتی که چنان با سرعت بالا اتفاق می افتد که خود مسئولان هم زنگ خطر خالی از سکنه شدن شهر را بیخ گوش خود احساس کرده اند و این مساله را رسانه ای نموده اند.
دردهای دهدشت در همین ها خلاصه نمی‌شود، پتروشیمی‌‎ای که علی رغم گذشت ۱۰ سال از کلنگ زنی آن همچنان از سطح فنس کشی یک قدم فراتر نرفته است، دشت‌هایی که سالهاست منتظر آبرسانی از سدها هستند تا در آنها کشاورزی رونق بگیرد و در کنار همه اینها پتانسیل هایی که در زمینه گردشگری و کشاورزی دارد و هیچکدام شکوفا نمی‌شوند.
عدم توسعه شهرهای شهرستان کهگیلویه نیز درد دیگری است که بر پیکره کهگیلویه همچنان منتظر دستانی درمانگر است. با این اوصاف کهگیلویه محرومیت را فریاد می‌زند و نیازی به القاب و عناوین ندارد که نیاز به عزم و اراده مسئولان استان و پول و اعتبار دارد.

کهگیلویه با سفر هیات دولت و بدون آن مهد تمدن است
چه هیات دولت به  استان سفر بکند و چه نکند و چه مسئولان استانی اعلام بکنند و نکنند؛ شهرستان کهگیلویه، مهد تمدن استان است. اما مهد تمدن بودن برای کهگیلویه نان و آب نمی‌شود، نامگذاری این شهرستان به عنوان مهد تمدن نمی‌تواند مشکل بیکاری و توسعه را در این شهرستان حل کند.
هرچند شهر دهدشت، اگر تنها همان بلاد شاپور را داشت و هیچ اثر تاریخی و گردشگری دیگری در دل خاک و در میان کوههای خود جای نداده بود، باز پتانسیل عظیمی برای گردشگری داشت اما قبل از اینکه در دایره این القاب و عناوین گرفتار شویم، بهتر است نیم نگاهی به وضعیت این شهرستان از نظر زیرساخت های گردشگری بیاندازیم.
کهگیلویه، فاقد حتی یک هتل است، پس اگر قرار است که بر پتانسیل گردشگری این شهر تاکید بشود و مسافری به دهدشت بیاید، باید کجا ساکن شود؟ راه دسترسی به بلاد شاپور که در بخشی از شهر واقع شده است، به کوره راهی  می ماند که از سر بی اهمیتی گرد سالها بی توجهی و غبار بی مسئولیتی را در جای جای زخم هایی که بر تنش وجود دارد و هنوز مرهم نشده است، می‌توان دید.
شهرستان کهگیلویه جاده ندارد، تمام مسیرهای دسترسی به دهدشت چنان وضعیت بغرنجی دارند که بارها در رسانه‌ها به آنها اشاره شده است، جاده پاتاوه به دهدشت هم که قرار بود به تمثال جاده ابریشم برای کهگیلویه باشد و آن را از بن بست‌های ارتباطی خارج کند، خود در گیر و دار اعتبار و پیمانکار و دولت گیر کرده است.
کهگیلویه هم اکنون هم مهد تمدن است، اما فاقد کمترین زیرساخت ها برای استقبال از گردشگران می‌باشد، تمام آثار طبیعی و تاریخی این شهرستان فاقد اندک زیرساخت‌های رفاهی برای گردشگران می باشند و از هرگونه آثار پیشرفت محروم‌اند. قصه کهگیلویه، قصه شهرستانی است که هیچ ندارد و شناسنامه رنگین و طلاکوب مهد تمدن هم نمی‌تواند، تغییری در وضعیت این شهرستان ایجاد کند.
در مقام قیاس با کهگیلویه می‌توان یاسوج را مطرح کرد که نام پایتخت طبیعت ایران بر آن گذاشتند اما پایتخت طبیعت ایران بودن، موجب پیشرفت یاسوج نشد و نمی‌شود. این نام ها تنها رد گم کنی مسئولان برای فرار از کارهای نکرده است. یاسوج امروز چه پایتخت طبیعت باشد، چه نباشد، حتی به اندازه ای سرویس بهداشتی ندارد که گردشگران حداقل از این یک منظر در رفاه باشند. وضعیت کهگیلویه نیز به همین منوال است، کهگیلویه و مرکز آن دهدشت شهری است که توان تحمل جمعیت ساکن خود را نیز ندارد، چه رسد به گردشگران و توریست هایی که برای بازدید از مهد تمدن به آنجا بیایند.
کهگیلویه صاحب میراث فرهنگی گرانبهایی است که هر روز دست چپاولگر طبیعت آن را بیشتر به زوال نزدیک می کند و مسئولانی که به جای آنکه آستین همت و تلاش جهادی بالا بزنند و حداقل کار ممکن در زمینه مراقبت از آثار تاریخی را انجام دهند، سر در جیب مکاشفت فرو می برند و نامی جدید می سازند تا بدین وسیله افکار عمومی را از اصل ماجرا به سویی دیگر سوق دهند.
شعار دادن و نام گذاری کردن ساده است اما از قبل این شعارها و نام ها چه چیز حاصل می شود؟ تنها نامی که سطح توقعات را در شهرستانی بالا می برد که از کمترین ها بی بهره است. روی دیگر این سکه گردشگری ای است که ریالی سود برای استان ندارد. وقتی آمارهای گردشگران استان در فواصل مختلف زمانی منتشر می‌شود از زیادی آنها باید انگشت تعجب به دهان گزید اما با یک حساب سرانگشتی متوجه می‌شویم که یا این آمارها ایراد دارند و یا اینکه خیل گردشگران میلیونی ریالی در استان صرف خرید حتی مایحتاج خود نکرده اند. سوق دادن گردشگری به سمت درآمدزا بودن با شعار و عناوین و القاب برای شهرهای استان میسر نمی‌شود. چه بسا آثار تاریخی با ارزشی بسیار کمتر از بلادشاپور در دیگر استان‌های کشور وجود دارد و منطقه ای از قبل درآمد آن آباد شده است.
گشت و گذاری در آثار تاریخی استان نشان می‌دهد که متولیان و مسئولان آنها، یا پای بدانجا نگذاشته اند و یا با یک چشم بند از کنار این میراث گرانبها رد شده اند و گرنه گرد نابودی بر چهره بسیاری از این میراث جاویدان نشسته است و آن سوی مدیران ما پشت میزهای شیک و گرانقیمتشان مشغول تدوین طرح نامگذاری شهرستان‌ها برای ارائه به هیات دولت به عنوان عملکرد هستند.

پیمان فرامرزی-امید مزدم