ازدنااکسیربوی مرگ می دمد

فصلی نو – مظفر عدالت نسب

این روزها داغ ماتم جانسوزی برشانه های ستبردناسنگینی می کندکه اکسیر درد وباران اشک آن ایران زمین را گریاند.این روزها دنا باآغوش باز ماتمی را پذیرفت که هیچ شانه ای به تنهایی تاب تحمل آن را نداشت وسوز سرمای هجری رامنجمد کرد که دراقیانوس هیچ دل حزینی نمی گنجید .

این روزها سکوت اندوهبار دنا درهیمنه ی آسمان عرصه زمین را بر زلال مهربانی شیرزنان ومردانی نجیب زاده از جنس صلابت دنا تنگ نموده است،آن عزیزان نخبه ای که هرکدام گل هایی از باغ باطراوت خالق خلقت بودند،آری این روزها دیگر از دنا بوی پونه وچویل شامه نوازی نمی کند،بلکه قامت سربفلک کشیده اش تا بی نهایت بوی مرگ می دهد،بوی مرگ سفیران اندیشه ای که پشتوانه های جامعه و خانواده های خودبودند اما اینک درظلمت بی تدبیری ها بر پشته ی دنای سنگ دل،داغ مظلومیتشان اکسیر درد وحزن می پراکند. این روزها همه خیالم در دنا تاب می خورد وهرلحظه تماشای رخسار سپیدفامش به جای لبخندهای گذشته اش بردل های حزینمان رودخون جاری می کند و این رنجواره را نه امروز بلکه تا روز و روزگار نسل برنسل داغ بیژن ها را نه تنها بردل اهالی آریوبرزنی ها بلکه برهرکوی وبرزن ازسرای مهربانی زاگرس زیبا وایران زمین تا قیام قیامت روایتگری می کند، زیرا حکایت مرگ جانسوز ۶۶هموطن آسمانی،سالهای سال بردل ایل وتبارشان شده حاودانی. تقدیم بروحشان فاتحه مع صلوات..

مظفر عدالت نسب