استاندار کهگیلویه و بویراحمد،بیگانه با مشکلات مردم!!!!!

فصلی نو-پیمان فرامرزی

دور دوم سفرهای درون استانی استاندار کهگیلویه و بویراحمد تحت عنوان کاروان تدبیر و امید به مناطق مختلف استان آغاز شده است. سفرهایی که ظاهرا یک دور آن برای مدیران استان کافی نبوده تا دردها و محرومیتها را بشناسند و حالا قرار است دوباره در دور دوم این سفرها با بدبختیها، فقیری و نداری مردمی که توقعات و خواستههای محدود و معدودی دارند آشنا شوند.

استاندار کهگیلویه و بویراحمد دوباره قطار مدیران استان را به دنبالش به مناطق محروم می کشاند و عکس پشت عکس و مدیر بعد از مدیر با محرومیتها و نداریهای مردم عکس می گیرند تا در قاب دوربین های صدا و سیما و در گزارشهای تصویری رسانه ها درخشش و جلوه داشته باشد، فارغ از اینکه پنبه نشنیدن دردهای مردم را از گوششان در بیاورند و دردهای مردم را بشنوند و چشم هایشان را باز کنند تا ببینند مردم چه ندارند.

 انگار استاندار کهگیلویه و بویراحمد قلم و کاغذ با خودش نمیبرد که محرومیت های ابتدایی و قابل حل مردم را یادداشت کند و آنها را پیگیری نماید. استاندار کهگیلویه و بویراحمد و تیم مدیریت ارشد تحت نظر وی اگر کمی فکر کنند قطعا در خاطرشان هست که در دور اول سفرهایشان به عمق محرومیت ها نیز خواستههای مردم همین هایی بود که در دور دوم بیان می شود. آب، راه، آنتن تلفن همراه، آنتن دهی تلویزیون و ساخت مسجد را مردم روستاها و نواحی محروم استان در سفرهای اول هم به استاندار و مدیرانش گفتند و حالا که مردم همان خواسته ها را تکرار می کنند، نشان از این است که دور اول سفر کاروان تدبیر و امید، تدبیری برایشان نیندیشیده است.
خواسته هایی ابتدایی از قبیل آنتن دهی تلفن همراه و شبکه های تلویزیونی در اغلب دیدارهای استاندار در روستاها بیان میشود، خواسته ای که حل آن نیازمند مدیریت است، مدیریتی توانمند که بتواند برای رفع نیازهای دست اول و ابتداییای از این جنس چاره اندیشی کند وگرنه استاندار روزی یک سفر هم به این مناطق داشته باشد باز همین آش و همین کاسه است. اصلا نفس سفر برای آشنایی با مشکلات است و اگر استاندار کهگیلویه و بویراحمد در یک دور سفر با دردهای مردم آشنا نشده است در دور هزارم هم آشنا نخواهد شد.
در حالی که در سایر استانها برای روستاها و ماندگاری روستاییان برنامه ریزی میشود و دولتمردان در حال تلاش برای ایجاد شبکه هایی از اقتصاد و صنعت روستایی هستند و شاید استاندارشان و قطار مدیران استانی هم یکبار به این روستاها نرفته باشند اما روستانشینان در حال لمس مزایای طرحهای گوناگونی هستند که در مرکز استان و با چانه زنی با پایتخت برایشان فراهم می شود اما قطار مدیران استان کهگیلویه و بویراحمد این دومین بار است که زخم جاده های خاکی را شخم میزنند و گرد و خاک شاسی بلندها نصیب روستائیان، محرومان و شهرهای بی امکانات می شود اما هنوز مدیران استان درک نکرده اند که روستاییان ما جاده ندارند، خواستار آب آشامیدنی هستند و پوشش شبکه های رادیو تلویزیونی کشورشان را می خواهند.
استاندار کهگیلویه و بویراحمد و مدیران همسفرش هنوز نیازهای ابتدایی مردمی که آنقدر کم توقع اند که اغلب جز  همان نیازهای اولیه مناطقشان چیزی مطرح نمی کنند را درک نکرده اند. استاندار به قول خودش یک دور کامل استان را چرخیده است و در این سفرهای کاروانی قطعا انتظار میرفت که دردها را درک کند و برای حل آنها تلاش نماید اما دور دوم سفرهای استاندار یک شرمساری بزرگ برای مدیریت ارشد استان است که پس از یک دور مارکوپولو شدن و سرک کشیدن به تمام نقاط استان هنوز هم به این نتیجه نرسیدهاند که مردم چه می خواهند.
مدیران کل استانی هنوز علی رغم یک سفر کامل و یک بار شنیدن حرفهای مردم باز هم به محروم کدهها میروند و باز هم از مردم می شنوند که آب نداریم، جاده نداریم، آنتن تلویزیون نداریم و باز هم آقای استاندار و مدیران کل مجموعا رو به دوربین صدا و سیما لبخند میزنند یعنی که «چه خوب که ندارین» که اگر امکانات داشته باشند آن وقت دست استاندار و تیمش برای سفر به نقاط بکر استان و تعطیل کردن یک روز کار کوتاه می شود. مگر نه این است که این آقایان مدیر کت و شلوار پوش که حالا به جمع ملتی میروند که لباس مناسب هم برای پوشیدن ندارند و بر سفرهای مینشینند که ممکن است تنها گوسفند دارایی یک خانواده برای آن ذبح شده باشد، خب پشت میزهای اداره هاشان بنشینند و برای این مردم جاده، آب، برق، موبایل و شبکه های تلویزیونی فراهم کنند که اگر بگویند ما پس از سه سال هنوز دردهای مردم را درک نکردهایم باید شرمسارانه استعفا بدهند و بروند و اگر درک کرده اند و کاری نکردهاند، از نمایش خودرویی مقابل مردمی که به نان شبشان هم محتاجند، خودداری کنند.
تیم مدیریت ارشد استان آیا بهتر نیست که در نشستی رسانه ای رو در روی رسانه ها به عنوان نمایندگان ملت دستاوردهای دور اول سفرهایش را رسانهای کند و به این سوال اساسی پاسخ دهد که پس از یک دور سفر و آمد و شد چرا خواستههای این مردم همان خواسته هایی است که در ابتدای سفرهای دور اول بود، همان خواستههایی است که سالهاست فریادش میزنند و البته آنکه به جایی نرسد فریاد است.