استان راه آهن ندارد اما ایستگاه مرگش پر از شرمساری است

فصلی نو-نرذگس احمدپور
شرمساری نه قطار دارد، نه اتوبوس پر شتابی به سوی فارس است، حتی کودکان نیش خورده مفلوک از زهر عقرب کهگیلویه هم نیست، اصلا شرمساری عادت تاریخ است، تاریخ نه شرمنده می شود نه شرمسار، اتفاقات افتاده اش است، تاریخ تاریخ است، کاوه دارد ، ضحاک دارد، تموچین دارد، حسین (ع) دارد ، مصدق دارد ، تاریخ است دیگر. گاهی از سر عادت و تکرار از آدم نبی الله تا آدم فاسد و فاسق هم دارد ، همین تاریخ ابرقدرت، قدرت و ضعیف هم دارد، بت دارد، بت شکن دارد، روح الله دارد، صدام، سعودی ، طالبان و داعش هم دارد، آیینه است آیینه ی عبرت، تکرار ورق زدن های از سر عادت ما آدمهایی که نه تجربه کسب می کنیم و نه عبرت می گیریم، تنها به زنده باد و‌مرده بادها عادت می کنیم.

حکایت شرمساری های ایران ما، نه از مجهولات دولتهای پیشین استارت خورده ، نه به قطار شرمساری ختم می شود، شرمساری عادتی است که در سال ۹۵تکراری ترین ورقها را زده است.

اتوبوس حامل سربازان فارس مگر شرمساری نبود، واقعه منا و شهادت حجاج ایرانی شرمساری بین المللی بود، ما بر شرمساری ها برچسب می زنیم، ملی، بین المللی، منطقه ای، افرادی هم به خاطر سنگینی بار شرم، استعفا می دهند یا اجبار به استعفا می شوند حکم برف پاک‌کن بر این برف سنگین مزارهای هموطنان را دارند.

در شرمساری منطقه ای، در شهرستان و استان ما، رتبه سوم خودکشی در کشور یک شرمساری برنزی است٬ راستی خودکشی ها قطاری ندارد تا شرمسارش شوند و بانی این تخریب روانی جوانان را بشناسند و‌ یا ناشناخته استعفا بدهد؟

در آمارهایی که از مراکز و منابع استانی اعلام می شود، جای بسی تاسف است که در مقام یک منبع آگاه وجدان خود را شرمسار کنیم و زبان به گفتن و ابراز زنگ واقعه پر از نگرانی خودکشی ها باز نکنیم.

خودکشی ها که افزون می شود، اولین نشانه اش فاصله گرفتن از خدا و تزلزل ایمان است، بگذار در آمارها هم بگویند که استان رتبه اول نماز را کسب کرده است.

دومین نشانه خودکشی با این آمار که نمی توان ذکرش کرد، بیکاری و هجوم افکار نا امید کننده به مغز جوانان است. افسردگی های شغلی و عدم شاغل بودن، قطار سنگین و ‌طویل بیکاری شرمساری بزرگ ملی است که ضعف افت اقتصادی اش، ریل زندگی نسل جوان را صیقلی و‌لغزان کرده و اینجاست که شرمساری بانگ بلندی است که گوش هیچ‌مسئولی را قلقلک هم ‌نمی دهد. ورزشکار،محصل،دانشجو،پدر،مادر،در میان افرادی که اقدام به خودکشی کرده اند حتی پیرمرد هم دیده می شود. دار،تفنگ، قرص برنج، اینها بهانه ای برای زوال است، چرا هیچکس برای پاسخ به این معضل در استان ما عزای عمومی اعلام نمی کند؟

جامعه ای که جوانش امید پویایی ندارد، رشد مصرف مخدر که به قولی همسطح آمار قبلی است، هرچند ما خود در این دریا ناخداییم و شاهد غرق شدن نسلی که بهانه شان برای رفع بیکاری فروش مواد مخدر است.

جامعه ما دنبال علت نیست، عادت به پیدا کردن مقصر هم ندارد، تنها انگشت اشاره شان به سمت «کی بود، کی بود، من نبودم» هایشان است.

به هر رو سربازان متوفی فارسی فرزندان این آب و‌خاک هستند، همشهریان اردبیلی، حجاج سفر رفته و زائران کربلا، فرزندان این آب و خاک هستند، پسران و دختران استان من هم سهمی به اندازه وسعت خاکشان در این مملکت دارند، واگن اصلی قطار خودکشی ها را پیدا کنید، لطفا مقصر استعفا بدهد، مادران طاقتشان تاب شده است، هر چند استانم راه آهن ندارد اما ایستگاه مرگش پر از شرمساری است.

روزنامه امید مردم