باور پذیری هایی که ضعف اطلاع رسانی ها با آسیب رو به رو کرد/ کمپین من ماسک می زنم راه بیندازیم

فصلی نو- سید داریوش حسینی

با عبور از هر خیابانی در طول روز افراد با چهره های مختلف از نگاه ما گذر می کنند.
اما این روزها تصویر شهرها متفاوت از آنچه در هر تابستان می دیدیم نمایان است.
آری، کرونا با شیوع خود تغییرات محسوسی در کالبد زندگی انسان ها ایجاد کرده و اثر آن در گوشه گوشه زندگی های ما قابل لمس است.
در دنیای مدرن و روزگاری که تکنولوژی به سرعت همه چیز را جلو می برد، کرونا به یکباره ترمز بسیاری از رفتارهای مبتنی بر محور روز را کشید.
اینبار کرونا واژه ایست که روزانه از نگاه هر یک از ما عبور کرده و هر بار نیز پیامی از بطن و متن آن مخابره شده است.
اما اطلاع رسانی در رابطه با این بیماری و باور پذیری آن چالش های متعددی را در کشور شکل داد.
با وجود قطعیت نسبت به نقش ماسک در جلوگیری و کاهش احتمال انتقال، میزان باور پذیری ها را می توان حاصل ضعف آگاهی بخشی ها و نوع انسجام آن دانست.
اگر از افرادی که در مکان های عمومی بدون ماسک می بینیم، بپرسیم علت این موضوع چیست، بخشی از دلایلشان به تزریق های رسانه ای برگردد. عاملی که می توانست یک فرهنگ پر قدرت و آگاهی بخش در راستای قطع زنجیره کرونا ایجاد کند، امروزه با تغییر رفتار در الگوهای اطلاع رسانی و منابع پیشگرانه در نگاه مخاطب با عدم پایداری در نوع رفتار شناخته می شود.
اینکه در ابتدای شیوع با یک مانور پرقدرت رسانه ای از مخاطبین خواسته می شود تنها مبتلایان از ماسک استفاده کنند و افراد عادی نیازی به ماسک ندارند یک الگوی رفتاری را شکل داد که ترکش های آن هنوز در برخی عدم استفاده از ماسک ها دیده می شود.
این موضوع درست است که ناشناخته بودن ویروس الگوهای پیشگرانه را به شکل اپدیت شده تولید و عرضه کند، اما عدم چارچوب وحدت رویه در آگاهی بخشی ها اعتماد به این پروتکل ها را با چالش رو به رو ساخت و این انتقاد بر بخش های اطلاع رسانی وارد است.
نمونه این تغییر الگوهای رفتاری در پیشگیری را چند مدت پیش در مصاحبه ای تصویری دیدیم که مخاطب دلیل عدم استفاده از ماسک خود را این دانست که یک روز می گویند ماسک بزنید، یک روز می گویند افراد سالم ماسک نزنید و یک روز تاکید دارند که بدون ماسک حتی از منزل خارج نشوید و یقینا این نگاه شکل گرفته به عدم انسجام آگاهی بخشی ها در سیر مقابله با کرونا برمی گشت.
در کنار این با برداشتن محدودیت های کرونایی شاهد بودیم آنگونه که باید آلارم های لازم داده نشد و رفتارهای مراقبتی با کاهش محدودیت ها توسط خود مردم نیز کاهش یافت و این موضوع فشار بر کادرهای درمانی را دهها برابر کرد.
اما با وجود همه این فراز و نشیب ها، عادی انگاری شرایط توسط خود مردم یک آسیب بزرگ بوده و به نظر باید برای قطع زنجیره کرونا یک کمپین هوشمند اطلاع رسانی من ماسک می زنم را شکل دهیم تا پاییزی تلخ و سرد در انتظار استانمان نباشد.
‌بیاییم اراده های ما مردم در این و براین باشد که شمار قربانیان کرونا در این استان در یک آمار دو رقمی متوقف شده و ترمز این حرکت تلخ با یک من ماسک می زنم عملی کشیده شود.
می دانم اگر اراده کنیم، روزی ماسک ها را کنار زده و در دنیایی فارغ از کرونا نفسی عمیق خواهیم کشید.