بشکند قلمی که در دفاع از مظلوم ننویسد

فصلی نو – مسعود بویراحمدی

این روزها هر کانال و گروهی، فضای مجازی و حقیقی شهر یاسوج را نگاه می کنیم موضوع اخراج نیروهای شرکتی بیمارستان شهید جلیل نقل محافل آنها می باشد.
از جوانان بیکار شده ای که غم و اندوه خانواده آنها را فراگرفته و خواب شب را از آنها ربوده تا متاهلانی که امید خانواده هاشان بودند و کاخ آرزوهاشان را در استخدام این بیمارستان می دیدند و این روزها شرمنده زن و بچه هایشان شده اند. روزها و شب هایی که جز گریه پدران و مادران برای فرزندان و گریه فرزندان و همسران برای پدران و همسران اخراج شده خود به گوش نمی رسد.
روزهای سخت، تاریک و وحشتناک برای اخراج شدگان و جولانگاه انتقام جناح های سیاسی.

جوانانی که یک سالی و اندی را با ترس و لرز، با استرس و آشوب و هیچ گونه حقوق و درآمدی شب را به صبح و صبح را به شب و سال ۹۷ را با مشقت های اقتصادی و شرمندگی در قبال خانواده به ۹۸ رساندند. شب ها و روزهای سختی که در این شرایط اقتصادی آنها گذراندن تا امید خانواده هایشان باشند اما این روزها شرمنده در مقابل خانواده خود هستند.
اما مسئولین محترم فارغ از اینکه آنها قانونی آمده اند یا غیرقانونی؟! به جای اینکه مسئولین سابق را محکوم و خود را تبرئه کنید! چنانکه آنها آمدند و رفتند شماها هم خواهید رفت. آیا طی این مدت قانون تغییر کرده بود که پیگیر این موضوع نشدید؟
مسئولین محترم زمانی که شماها سرماه حقوق های آنچنانی، اضافه کاری های آنچنانی دریافت می کردید، آیا زحمت این نیروهای بی پناه که تا نیمه های شب مشغول کار در این بیمارستان بودند و شب ها را صبح می کردند تا این بیمارستان راه اندازی شود و شما با افتخار در کنار مسئولین کشوری آن را افتتاح کنید و دچار شور و شعف شوید؛ آیا زحمت این نیروهای شریف که بدون هیچ گونه حقوق و درآمدی شب ها را به صبح و صبح ها را به شب رسانده اند و شرمندگی در مقابل خانواده را به جان خریدند، را دیدید؟
مسئولین محترم قانونی یا غیرقانونی بودن این نیروها به کنار (چرا که این نوع استخدام ها در تمام نهادها و شهرها وجود دارد و خود مطلب جداگانه ای می طلبد). اگر دغدغه فرزندان شما داشتن گوشی های روز دنیاست، اگر دغدغه فرزندان شما داشتن جدیدترین مدل کیف و کفش مدرسه است، اگر دغدغه فرزندان شما داشتن بهترین مشاوران برای کنکور و آینده فرزندانتان می باشد و دیگر دغدغه ها، آیا در گوشه و کنار خود نیروهای زحمت کشی که روزها و شب هایشان را با جیب خالی گذشته، را دیدید؟
آیا در این گوشه و کنار نیروهای زحمت کشی که دوتا از فرزندانشان نوبتی با یک کفش به مدرسه می روند، را دیدید؟
آیا در این گوشه و کنار خانواده هایی که از اشتغال فرزندانشان آرزوی دیدن دامادی یا عروس شدن فرزندان شان را داشتند، رو دیدید؟
آیا در این گوشه عده ای که اشتغال در این بیمارستان تنها امید زندگی تازه شروع کرده خود بودند و حالا خیلی زود به جدایی منجر شده، رو دیدید؟
آیا در این گوشه و کنار خانمی که کیلومترها را صبح ها و ظهرها پیاده طی می کرد تا به سرکار در این بیمارستان بیاید و شرمنده جیب خالی خود باشد، را دیدید؟
آیا آن روزی که انگشت پای این نیروهای زحمت کش قطع شد یا خانمی که در آسانسور دچار حادثه شد و دیگر اتفافات رخ داده شده، چرا به سراغ این نیروها نرفتید؟
مسئولین محترمی که در صحبت هایتان از امام و رهبری حرف می زنید، آیا امام نگفته مستضعفان، محرومان و مظلومان نورچشمان ما و واولیای نعم هستند، کجای تصمیم اخراج این مستضعفان و مظلومان با گفتار امام همخوانی دارند و اوضاع و احوال این مظلومان درنظر گرفته شده است؟
کدام یک از شما مسئولان یکسال و اندی که گذشت گفتید که این نیروها خرج و مخارج زندگیشان را از کجا می آورند؟
کدام یک از شما مسئولین به این فکر کردید که شب های عید این نیروها چگونه گذشته است؟
گویا جمله شکم سیر خبر از شکم خالی ندارد صدق کلام می کند.

در پایان شواهد و قراین نشان از این دارد اخراج این نیروها در دام بازی های سیاسی و رقابت های انتخاباتی افتاده است، چرا که اگر بنابر اخراج این نیروها بود، چرا در نزدیکی انتخابات انجام می شود؟
گویا اخراج این نیروهای زحمت کش که این روزها خواب و خوراک را از خانواده هایشان گرفته نتیجه انتقام سیاسی و بازی های سیاسی می باشد چونکه جنبه های سیاسی آن بسیار پررنگ می باشد.
اما نکته پایانی برای مسئولین محترم اگر دغدغه خدمت دارید بدانید اخراج این نیروها بزرگ ترین اشتباه ممکن بود. دنیای خود را برای بازی های سیاسی خراب نکنید.