بیانیه حزب کارگزاران سازندگی ایران-اعتراض را از آشوب جدا کنیم -از تهدید فرصت بسازیم- با تکیه بر حاکمیت یگانه از بحران های پنج گانه عبور کنیم

فصلی نو -بیانیه حزب کارگزاران سازندگی ایران

درباره ی تجمعات اجتماعی در سطح کشور :

به نام خدا
سرانجام هیزمی که دوستان غافل و دشمنان دائمی دولت و ملت ایران در طول سالیان اخیر فراهم آورده بودند با جرقه ای شعله ور شد و شهرهای ایران را دستخوش نابسامانی ساخت .
آنچه در هفته جاری به صورت تجمعات و اعتراضات پراکنده اما فراگیر در سطح کشور رخ داده است
آمیزه ای از بحران تصمیم گیری و اجماع در سطح حاکمیت ، ناکارمدیهای اجرایی در درون نهاد دولت ، تخریبهای هدفمند نهاد دولت در میان مخالفان داخلی آن ، طمع رقیبان منطقه ای ایران و راهبرد دولتهای مداخله جو و استیلاطلب در سطح جهانی و نیز فرصت طلبی اپوزیسیون خارج نشین جمهوری اسلامی است و هیچ یک از این عوامل را نمیتوان بدون توجه به دیگری بررسی کرد .
ما ضمن آنکه نمیتوانیم بر فرصت طلبی نیروهای خارجی- اعم از ایرانی و عربی و عبری و عربی -چشم ببندیم و بیانیه های رییس جمهور آمریکا را نشانه روشن این مداخله جویی ها و راه برون رفتی برای دولت این کشور برای گذار از نقشه راه برجان میدانیم ، اما عوامل داخلی را در ردیف اول این مشکلات و حوادث قرار می دهیم و تاکید میکنیم که در درجه نخست” فقدان وحدت و عزم و اراده ملی برای حل مشکلات “اقتصادی و اجتماعی و سیاسی در درون ایران زمینه ساز نفوذ و سو استفاده خارجی شده است و ما اول باید به خود بپردازیم تا دیگران ؛ که البته برخورد قانونی با آنان بر عهده نهادهای امنیتی کشور است و وظیفه ما به عنوان یک حزب سیاسی اصلاح طلب پرداختن به ریشه های سیاسی و اجتماعی این بحران داخلی است :
ما کارگزاران سازندگی ایران با وجود حمایت استراتژیک از دولت دکتر حسن روحانی همواره و در بیانیه ها و مصاحبه ها و مقاله ها و نشریه های متعدد منتقد تاکتیکی و تکتیکی قوه مجریه
– به خصوص در اقتصاد -بوده ایم و هستیم ؛ اما این بدین معنا نیست که نهاد دولت را متهم ردیف اول این اتفاقات بدانیم و مانند برخی از اصولگرایان تندرو فکر کنیم با متهم کردن دولت میتوان نظام را حفظ کرد . ما به این دوستان هشدار میدهیم که دولت هسته ی اصلی حاکمیت است که با رای بالای خود بر مشروعیت نظام سیاسی ایران افزوده است و هر گونه تضعیف آن تضعیف کل نظام است و اتفاقا یکی از علل ناامیدی مردم و به صحنه آمدن برخی از آنان همین نکته است که این دولت را قادر به اجرای وعده های خود نمی دانند و ریشه ی این عدم اقتدار دولت را در عدم اختیار آن میدانند . مردم فکر میکنند دولت در برابر جناح شکست خورده در انتخابات مجبور به عقب نشینی شده است و دیگر نمیتواند به وعده های خود عمل کند . دوستانی که در نمازهای جمعه ، صدا و سیما ، روزنامه های حاکمیتی و شبکه های اجتماعی از موضع اولترا اتقلابی بر دولت می تازند و فکر میکنند با سوال ، استیضاح و تخریب رییس جمهور میتوانند حساب خود را از این دولت جدا کنند اشتباه میکنند . همان اشتباهی که در برخی شهرهای در روز اول مرتکب آن شدند و هنوز به ظهر نکشیده شعارهای اقتصادی به شعارهای سیاسی و شعار علیه دولت به شعار علیه کل نظام بدل شد . حفظ نظام در گرو حفظ دولتی است که همین ۶ ماه پیش با رای بالای ملت در رقابتی سنگین و با مشارکتی بالا به پیروزی رسید و نمیتوان بر سر شاخ نشست و بن برید . اکنون هنگامه وحدت است و نه فقط وحدت جناح های سیاسی که وحدت نیروهای ملی . همانگونه که دولت نباید فرافکنی کند و با نهادهای موازی در این آشوب تسویه حساب کند و از موضع ملی سخن بگوید ، رقیبان دولت نیز باید به تخریب دولت پایان دهند و شائبه رضایت خود از این حوادث را بزدایند . یکی از کارهای اشتباه همه قوای در این چند سال درگیری لفظی و سیاسی آنها در افکار عمومی و کاستن از حرمت رییس جمهور و دیگر مقامات ارشد قوا بود که به اتهام زنی و فروپاشی اعتماد عمومی منجر شد و از سطح نقد معقول به تخریب و از تفکیک قوا به تعارض قوا بدل شد و حاکمیت ملی را در ایران تضعیف کرد . دولت و دیگر قوا و نهادهای به خصوص صدا و سیما نباید این اشتباه را تکرار کنند .
اما دولت نیز کار سختی پیش روی دارد . پرهیز دولت یازدهم از اصلاحات ساختاری در چهار سال گذشته و تلاش برای تثبیت همه چیز از جمله قیمتها و یارانه ها ، تاکید بیش از حد بر سیاستهای ضد تورمی و بی توجهی به سیاستهای ضد رکود ، بی عملی در بخشهای عمرانی و سازندگی ، عدم برخورد قاطع با فساد سازمان یافته در بخشهای مالی و پولی و اعتباری همه و همه باری را بر دوش دولت دوازدهم گذاشته که میتوانست بخشی از آن بر دوش دولت گذشته باشد . تقسیم فشار یک استراتژی عقلانی است که متاسفانه دولت و به طور مشخص سازمان برنامه و بودجه به آن بی توجه بوده است و اکنون بار همه ی این اصلاحات ساختاری بر دوش بودجه سال ۱۳۹۷ افت

اده است . ما البته آگاهیم که ابتکاراتی مانند کاهش نرخ سود -که دکان ربا خواری را در کشور تعطیل کرده است – یا حذف ردیف ۱۷ بودجه یا توسعه نظام مالیاتی ، واقعی کردن قیمت سوخت و حتی عوارض سفر ، عوارضی دارد که هر دولت اصلاح طلب و توسعه گرایی ناگزیر به پرداخت آن هست . اما حتی در اینجا نیز نهادهای سیاستگذاری و تبلیغاتی دولت مورد انتقاد هستند که چرا قبل از طرح لایحه بودجه ۹۷ نخبگان هر دو جناح و نخبگان مستقل را به یاری نطلبیدند و با مردم سخن نگفتند که این عوارض به حداقل برسد .
از سوی دیگر هر نوع اصلاحات ساختاری نیازمند اجماع سیاسی و اجتماعی در سطح ملی است .بدون یک حاکمیت یکپارچه نمیتوان در اداره کشور موفق بود . اتحاد میان رهبری و ریاست جمهوری ، میان قوای سیاسی و نظامی ، میان نیروهای سیاسی و مذهبی یک ضرورت ملی است و به همین علت هر گونه دامن زدن به این اختلافات بر خلاف مصالح کشور است . ما از این جهت این اعتراضات را نه یک تهدید که یک فرصت ارزیابی میکنیم که باید در کل حاکمیت برای توسعه ایران اجماع به وجود بیاید . ما از رییس جمهور به عنوان رییس شورای عالی امنیت ملی ایران که مورد اعتماد مقام رهبری است میخواهیم بر فراز این اعتراضات مردمی قرار گیرند و با همدلی همه ی قوای سیاسی و نظامی و مدنی حرف مردم را بشنوند و نه فقط در کوتاه مدت با برخوردهای امنیتی که در میان مدت با برخوردهای راهبردی بحران های پنج گانه کشور را حل کنند :
اول ، “بحران تصمیم گیری “و اجماع سازی در کل حکومت به این معنا که یک تصمیم قانونی واقعا با حمایت همه ی قوا پس از اتخاذ، اجرا شود ،
دوم ،” بحران چابک سازی” و تسریع در انجام امور به گونه ای که به فرصت سوزی در نظام اداری کشور منتهی نشود و مردم را ناامید نسازد ،
سوم ، “بحران فساد ” و ارتشا و پولشویی و بی اعتمادی به نظام اداری کشور که دردرون همه قوا و نهادها قابل پیگرد قانونی است ،
چهارم ،” بحران تبعیض” و رانتخواری و بی عدالتی برای رشد اقشار جامعه و بی توجه به منزلت افراد و اقشار ،
و پنجم ، “بحران فقر ” نه از راه توزیع پول که از راه ایجاد کار و توسعه در کشور …
بدیهی است که خرده بحرانهایی مانند سرگشتگی در سیاست خارجی و اختلافات داخلی را میتوان با عبور از بحران اول حل کرد . همان طور که رییس جمهور گفتند اعتراض مردم فقط اعتراض به مسائل اقتصادی نیست . مردم خواستار فضای باز و شفاف در همه ی حوزه ها هستند و در انتخابات هم به این شعارها رای دادند . برای ایجاد این گشایش سیاسی ایجاد یک اجماع ملی و فراجناحی ضروری است که این فقط با اصلاح نظام تصمیم گیری کشور بدست
می آید .
ما مطمین هستیم در صورتی که با اعتراضات هوشمندانه برخورد کنیم ، نه ملت در دام ضد انقلاب بیافتد و نه حاکمیت ، همه ملت را به صف ضد انقلاب براند و با وجود نشانه های روشن از سواستفاده خارجی از این اعتراضات نکوشد آن را به یک عامل تقلیل دهد ، به خواست ملت احترام بگذارد و آن را در عمل محقق کند ، این تهدید به فرصت بدل میشود . ما هیچ گونه عقب نشینی شعاری را به دولت و حاکمیت توصیه نمیکنیم . دولت باید از تصمیمات درست خود دفاع کند و با استدلال مردم را قانع کند و در صورت عدم اقناع ملت آن را به فرصت مناسب دیگری موکول کند . توجه دقیق به اصلاح لایحه بودجه ۹۷ اولین ایستگاه برای این کار است . ملت باید اراده خود را در اصلاح بودجه ۹۷ ببیند و مهمترین نهاد اعمال این اراده ، مجلس شورای لسلامی و از ناحیه جناح ما ، فراکسیون امید است تا چراغ امید دوباره روشن شود . اما این مساله ای تاکتیکی است . در افق راهبردی ، دولت و حاکمیت باید پنج بحران اصلی را حل کند و به مردم گزارش دهد و برای مردم و نخبگان فضای حیاتی لازم برای اظهار نظر قانونی را فراهم کند .
باید با آسیب شناسی دقیق و پس از حل بحران از منظر امنیت ملی به تحلیل جامعه شناختی آن روی اورد و دریابد که چرا این اعتراضات بی سر بود ؟ چرا شهرستانی شد ؟ چرا دهه هفتادی شد ؟ و هزاران چرای دیگر که کارشناسان باید به ان پاسخ دهند .
از سوی دیگر در سطح سیاسی رییس جمهور باید دستور اخیر خود مبنی بر تسریع در صدور مجوز تجمعات قانونی را پیگیری کند و وزارت کشور موظف است آن را عملی کند . شاید ایجاد یک منطقه مشخص در هر شهر به عنوان “پارک اعتراض ” ضروری باشد .شهرداری تهران ، وزارت کشور و وزارت اطلاعات باید این پروژه را در دستور کار قرار دهند . همچنین شاید توجه احزاب باید از صندوقهای رای به سوی باشگاههای حزبی و ایجاد مکانهایی عمومی برای بیان بی واسطه مطالبات جلب شود . وزارت خانه های کشور و اطلاعات باید با تقویت مشارکت احزاب در اداره کشور ، ظرفیتهای مناسب برای مشارکت عمومی ملت را فراهم کند و از پوپولیستی شدن اعتراضات جلوگیری کند و با رصد دقیق اوضاع پیش بینی لازم از آینده تحولات اجتماعی کشور را به رییس جمهور گزارش کند و برای آن پیش از

برخورد امنیتی ، چاره جویی سیاسی و اجتماعی کند .
از سوی دیگر این همه تمرکز اجتماعی بر شبکه های اجتماعی و تضعیف مطبوعات و فقدان یک صدا و سیمای واقعا ملی در خور آسیب شناسی جدی است . فیلترینگ شبکه های اجتماعی یک مسکن است اما درمان نیست . ایجاد شبکه های اجتماعی آزاد و غیر دولتی و ملی ، امروز یک ضرورت است ، شبکه هایی که هم در برابر راست و دروغ و رفتار و گفتار خود پاسخگو باشند و هم دارای حقوق و آزادیهای قانونی باشند. صدا و سیما و مطبوعات باید اعتماد از دست رفته مردم را دوباره جلب کنند . باید خبر را خودمان به مردم بدهیم تا از بیگانگان نشوند .
و در نهایت باید مرجعیت نخبگان ملی را احیا کرد تا نخبگان ساختگی بر جای رهبری و هدایت ملت ننشینند . تمام تاکید ما کارگزاران سازندگی ایران بر عبور از حوادث سال ۸۸ از جنس همین دغدغه است که باید میان حکومت و ملت لایه ای از نخبگان باشند که عایق این حرارت ها و برودت ها باشند . روسای سابق جمهور و مجلس و سران احزاب و رجال ملی و دینی و روشنفکران و دانشوران از جمله این نخبگان هستند .
کارگزاران سازندگی ایران به عنوان حزبی سیاسی و قانونی به صراحت اعلام میکند ضمن اذعان به ضعفهای ساختاری در اداره کشور همچنان از موضع اصلاح طلبی و اعتدال گرایی و توسعه خواهی خواهان خویشتنداری دولت و حاکمیت و ملت در حوادث اخیر است . مرز اعتراض و آشوب باید روشن شود . معیار و ملاک ما عدم خشونت است . تخریب اموال عمومی و شعارهای توهین آمیز و ایجاد ناامنی آن روی سکه ی برخوردهای خشن است . باید با صدای واضح اما با ادب اعتراض خود را بیان کرد . و باید با استدلال و اقناع از دولت دفاع کرد . مطمین باشید در چنین شرایطی هیچ دشمن خارجی نمیتواند به مسائل داخلی ما دل ببندد. اگر ما در داخل متحد ، ولو منتقد باشیم ، رقیبان و حریفان در خارج هیچ کاری نمیتوانند بکنند . ایران باید همواره یک ملت باقی بماند ، با یک دولت و یک حاکمیت …ولو انکه دهها حزب و گروه و جناح داشته باشد .جناح ها می آیند و می روند ،؛ اما این ایران است که می ماند .

حزب کارگزاران سازندگی ایران
۱۳ دی ماه ۱۳۹۶