در بیمارستان شهید رجایی گچساران چه خبر است؟ / جان مردم قربانی مطامع عده‌ای قلیل شده است / کمبود تجهیزات و دارو بیداد می‌کند، اما سیاسیون اجازه تخلیه بار نمی‌دهند

فصلی نو- در حالی که بیمارستان شهید رجایی گچساران با کمبود دارو و تجهیزات مواجه است، برخی از مسئولین بیمارستان از ورود دارو و تجهیزاتی که خریداری شده به بیمارستان جلوگیری می‌کنند تا به همین راحتی جان بیماران بازیچه مطامع سیاسی عده‌ای قلیل شود.

به گزارش  فصل جنوب ، اخیراً یکی از بیماران کلیوی برای معالجه به بیمارستان شهید رجایی گچساران مراجعه می‌کند اما با پاسخ منفی بیمارستان مواجه می‌شود. گویا محلول دیالیز در این مرکز درمانی رو به اتمام است؛ بنابراین از پذیرش بیمار جدید خودداری می‌کنند. دیالیز در مبتلایان به نارسایی حاد کلیه وقتی سطح نیتروژن اوره در سرم خون به ۱۰۰–۷۰ میلیگرم در دسی‌لیتر می‌رسد، یا هنگامی که کلیرانس کراتینین به کمتر از ۲۰–۱۵ میلی‌لیتر در دقیقه کاهش می‌یابد، شروع می‌شود.

دیالیز کلیه یک روش درمانی برای بیمارانی است که کلیه‌هایشان به طور کامل عمل نمی‌کند و سموم و فضولات بدن را از طریق دستگاه دفع می‌کند. دیالیز کلیه روشی مؤثر در مدیریت بیماران کلیوی است و به افراد زیادی کمک کرده تا عمر و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند. علیرغم اهمیتی که این روش درمانی برای مبتلایان دارد، بر سر برخی مسائل غیرحرفه‌ای تجهیزات دیالیز در بیمارستان شهید رجایی رو به اتمام است و به همین راحتی با جان شهروندان بازی می‌شود.

بیمارستان شهید رجایی گچساران یکی از مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی استان کهکیلویه و بویر احمد است. سال‌هاست که دانشگاه علوم پزشکی با حواشی بسیاری روبه‌روست. گویا هر کسی در رأس این دانشگاه قرار گرفته، بیش از آن‌که در پی انجام وظیفه خود باشد، به دنبال معاملات سیاسی و غیرپزشکی است. گویا دانشگاه یک بنگاه معاملات سیاسی است. به همین راحتی سلامت مردم به مسائل سیاسی گره می‌خورد تا بیمارانی که می‌توان به زندگی‌شان کمی کیفیت بخشید از روند درمان خود خسته شده و راه دور و دراز سایر استان‌ها را به ماندن در محل زندگی خود ترجیح دهند.

کمبود دارو و تجهیزات، مسأله‌ای ملی است و تنها به استان کهگیلویه و بویراحمد مربوط نمی‌شود؛ این مسأله سالهاست که گریبان کشور را گرفته و حتی در برخی از داروهای اساسی نیز چنین کمبودهایی وجود دارد. اما تفاوت کهگیلویه و بویراحمد با سایر مناطق کشور در این است که در این‌جا علاوه بر مسائل ملی، زمینه‌های مداخله‌گر دیگری نیز وجود دارد که به این کمبود دارو دامن زده تا بیماران بیش از پیش از کمبود دارو و تجهیزات رنج ببرند.

زمینه‌های مداخله‌گری همچون سلیقه‌های شخصی و سیاسی و گروهی موجب شده در روزهای آینده محلول دیالیز بیمارستان شهید رجایی گچساران تمام شود و بیماران دیگر نتوانند مثل گذشته روند درمان دیالیز را در این مرکز درمانی پیگیری کنند. حالا چه کسی پاسخگوی بیمارانی است که در صورت عدم تجهیزات ممکن است جانشان را از دست بدهند؟
مسأله کمبود دارو و تجهیزات در این بیمارستان چندان پیچیده نیست؛ گویا دخالت سلایق شخصی و گروهی مبنی بر اینکه «من از فلان شرکت دارویی خوشم نمی‌آید چون با رقیب سیاسی من دوست است»، باعث چنین سوءمدیریت‌هایی شده است. به همین راحتی یک یا چندین مسئول که از یک نفر خوششان نمی‌آید، سلامت عده زیادی از شهروندان را به خطر می‌اندازند؛ بله منطق سلامت در این استان به سیاست گره خورده و با جان و مال مردم به همین راحتی معامله می‌شود.
کمبود دارو و تجهیزات تنها به محلول دیالیز محدود نمی‌شود؛ حتی خود دارو نیز چندان کمبود ندارد؛ مسأله اصلی بیمارستان شهید رجایی تجهیزات است. حدود ۸۰ درصد تجهیزات مورد نیاز بیماران در این بیمارستان در خارج از بیمارستان تأمین می‌شود؛ این چه بیمارستان و با چه مدیریتی است که این‌چنین بیماران و مراجعه‌کنندگان را به بیرون ارجاع می‌دهد؟ سوپرمارکت‌ها هم تقریباً تمامی مواد مورد نیاز یک خریدار را دارند و معمولاً ارجاع به یک بقالی و یا سوپرمارکت می‌تواند تمام مایحتاج یک فرد در یک حوزه خاص را تأمین کند. اما با این حال بیمارستانی با این بزرگی به دلیل زد و بندها و تعاملات سیاسی نامتعارف، بیماران را اینچنین به درد سر انداخته است.
داستان این است که دانشگاه علوم پزشکی بدهی زیادی به شرکت‌های دارویی دارد و تا حالا نتوانسته بدهی‌های خود را پرداخت کند. اما بیمارستان شهید رجایی با یکی از شرکت‌های دارویی که آن هم از مجموعه درمانی استان طلب دارد، همکاری می‌کند. این شرکت علیرغم طلبی که دارد حاضر می‌شود با دریافت بخشی از هزینه، دارو و تجهیزات مورد نیاز را برای بیمارستان شهید رجایی تهیه کند. صورت جلسه و تمام مواد قانونی رعایت می‌شود، پول پرداخت می‌گردد و دارو نیز ارسال می‌شود. اما حراست دانشگاه علوم‌پزشکی یاسوج از ورود دارو و بارگیری آن در بیمارستان ممانعت به عمل می‌آورد.
گویا حراست دانشگاه به یکی از نیروهای سیاسی استان وابسته است و همین وابستگی باعث شده او از همکاری با یک شرکت دارویی خاص ممانعت کند. به نظر می رسد، در جنگ بین دو نیروی سیاسی، این بیماران هستند که باید قربانی شوند.
جالب اینجاست که حالا دارو و تجهیزات خریداری شده و پول نیز پرداخت شده است، اما حراست دانشگاه علوم‌پزشکی یاسوج به بهانه‌های واهی سیاسی مانع از آن می‌شود دارو و تجهیزات وارد بیمارستان شود. اگر حراست از یک نیروی سیاسی خوشش نمی‌آید، دلیل نمی‌شود سلامت مردم را گروگان بگیرد.
فرایند خرید، تهیه و ارسال دارو و تجهیزات تا زمانی که به بیمارستان برسد و تخلیه شود حدود یک ماه زمان می‌برد. حال چنانچه بخواهند دوباره دارو بفرستند باید یک ماه دیگر این بیمارات معطل بمانند. معلوم نیست این چه منطقی است و برخی از این مسئولین از کجا حمایت می‌شوند که این‌چنین بیرحمانه می‌تازند و بدون کمترین توجه به سلامت مردم، همه را قربانی مطامع سیاسی خود می‌کنند؟ از رئیس دانشگاه علوم پزشکی انتظار می‌رود در کمترین زمان ممکن این مشکل را حل کند تا بیش از این با جان مردم بازی نشود.