در یادبود پنجمین سالگرد زنده یاد مهندس هوشنگ نادری فرمانده فقید یگان حفاظت منابع طبیعی

فصلی نو – مهرداد نادری

چه غریبانه بلوط می سوزد و چه غریبانه طبیعت می گرید و چه غریبانه این دامان می خشکد که این چنین در نبودنت بلوط ها باید تاوان دهند و هر دم از ترس سوختن در این روزهای بی مسولیتی که نه دلسوزی وجود دارد و نه پای برای رفتن تنها باید نظاره گر نابودی خود باشند که ایستاده بمیرند .

آری ؛ چه تاب و توانی می خواهد که زبانه های آتش بر قامتت بالا روند و زنده زنده به زوال بکشانند و تو ایستاده درد بکشی و از سوزش زخم ها چشم‌ بسته خاکستری از خود را روی این خاک تجسم کنی .

این یادگار تاریخ کهن سرزمین است که حماسه ها را خلق کرد و در برابر هر حادثه ای حافظ این مردم بود و با سخاوت نان و نیاز این مردم را تامین کرد و امروز باید در کمال بی مسولیتی و قدر نشناسی با تحمل این سوزش ها از جوانه های بی حافظ خود محافظت کند و ایستاده گی چندصدساله را با حرارت زبانه های آتش به خمیده و سپس به سقوط برساند که این چنین باید تاوان نبودن مردی را دهد که دل درگرو طبیعت و سبزی بلوط داشت .

پنج سال است که می گذرد و جنگل باید یا بسوزد و خاکستر شود و یا سودی برای قاچاقچیان و زمین خواران شود ، پنج سال است که همچنان بلوط می سوزد و حافظی و دلسوزی برای صیانت از او وجود ندارد ، پنج سال است که تراژدی سوختن قلب همه را آزرده و روح همه را نالان کرده است ، پنج سال است که تبر بی مسولیتی ریشه ی این یادگار تاریخ را در این خاک به فنا کشانده و هیچ مسولی پاسخگو نیست ، پنج سال است که بلوط و طبیعت در نبودنت باید هردم خون بگیرند و هر لحظه آماده زوال باشند .

ولی آنچه را که نه این مردم و نه بلوط و نه تاریخ این کهن سرزمین فراموش می کند مسولیت پذیری و تعهد در مسولیتت بود که در صیانت و پاسداری از این سرمایه ملی قدمی نه عقب و لحظه ای نه زمین ننشستی تا با عشق به طبیعت با تلاش و جدیت از این حریم سبز با جان و دل محافظت کنی و جان خود را جانانه در راهی که به آن عشق ورزیدی و با حراست و نگهداری از طبیعت از این سرمایه ملی نثار نمودی تا بعد از پنج سال جای خالیت را شاخه به شاخه ی جنگل حس کند و اشک بریزد که دگر مهندس نادری نیست که جنگل آسوده بخوابد .

روح فقیدشان شاد ، یادشان گرامی و راهشان پر رهرو باد

مهرداد نادری