دلنوشته ی دکتر محمد بهرامی برای هادی دوست

فصلی نو ،دلنوشته ی دکتر محمد بهرامی با هادی دوست ؛ پرستاری که منزلش ، سرای مهربانی و همدردی و درمان بیماران کرونایی شد

خانه دوست کجاست ؟
خانه دوست در آسمان نیست . خانه دوست در مکانها و لحظاتی است که آسمانی است . در دلهایست که بی توقع عشق می ورزند . در همین حوالی و در همین همسایگی و در همین دیاری که فداکاری و محبت هنوز و به هر قیمتی یک بده ی در مقابل لاجرم یک بستانی نیست .
دستانی که به گرمی و پیوند عادت کنند چه در خانه و چه در بیمارستان سلامتی و محبت تزریق میکنند .

پرستار دلسوز و شریف ،جناب اقای هادی دوست ؛
در میان بادهای بی رحم کرونا و حوادث تلخ این روزهای روزگار که ناخوشی ها مجال اندک محبت و امداد را از ما گرفته است خانه ات را سخاوتمندانه خانه ی درمان بیماران کرونایی نمودی . اقدامت تعبیر زیبای دلسوزی یک پرستار ، حس خوشایند یک هم ولایتی و وسعت مهربانی انسانیت است .
بی سبب بزرگان نگفته اند شغل بزرگ و کوچک نداریم بلکه انسان بزرگ و کوچک داریم .
دست مریزاد و خداقوت .

نظر به قول ان شاعر کاشانی ؛
ریگی از روی زمین برداریم ،
وزن بودن را احساس کنیم

در پناه خدا ، در امان سلامتی .

محمد بهرامی
تیرماه ۱۴۰۰