روزنامه نگاری را با کاسب کاری اشتباه گرفته اند

فصلی نو-کبنا نیوز نوشت

متن ارسالی

در ابتدای دولت اصلاحات که آنزمان بنده در سن نوجوانی بودم در مراسم جشن ۲۲ بهمن سال ۱۳۷۷ در میدان مرکزی شهر دهدشت شرکت کرده بودم. در آن مراسم سید ضیاءالدین رضا توفیقی فرماندار وقت شهرستان راجع به اهمیت و نقش مطبوعات در جامعه سخن می گفت و از فعالین فرهنگی و سیاسی درخواست می کرد که سراغ مجوز نشریات بروند و به فضای فرهنگی استان و شهرستان رونق بخشند.
به اقتضای سنی که داشتم درک و تحلیل چندانی از صحبت های آن روز رضا توفیقی نداشتم ولی بعد ها متوجه اهمیت آن سخنان شدم و بیشتر پی به نقش و جایگاه مطبوعات و رسانه ها در دنیای مدرن و جوامع پیشرفته بردم.
در سال های اخیر رسانه ها و فن آوری های جدیدتری پا به عرصه گذاشته اند و بخش زیادی از بار اخبار و گزارشات و تحلیل ها بر دوش سایت های خبری قرار گرفته است اما با این وجود چیزی از اهمیت و ارزش نشریات مکتوب کم نشده است. هنوز هم نشریات مکتوب به عنوان میزانی از سطح شعور و آگاهی مردم محسوب می شوند.
این مقدمه چینی از آن رو آورده شد تا در این نوشتار مروری هر چند کوتاه بر وضعیت نشریات مکتوب در استان کهگیلویه و بویراحمد بیندازیم.هر چند این کار نیاز به یک تحلیل مفصل و آماری دارد اما در این وجیزه به صورت گذار عملکرد یکی از روزنامه های تازه متولد شده ی استان بررسی می شود. روزنامه ای که تا پیش از این به صورت هفته نامه چاپ می شد. با توجه به تعریف روزنامه سخت است این عنوان را به این دو صفحه ی سیاه شده کاغذ اطلاق کرد و بیشتر حالت بولتن و یا ویژنامه خانوادگی دارد که معمولا در موعد وفات نزدیکان اقدام به نام بردن از تک تک شرکت کنندگان می کند و از آنها قدردانی می شود. ظاهراً بزرگواران در این روزنامه صفحات ارزشمند روزنامه را با جلوی درب قبرستان که محل تشکر از شرکت کنندگان است اشتباه گرفته اند.
این به اصطلاح روزنامه جز کپی و پیست هیچ خبر و یا تحلیلی ندارد و اتفاق ضرر ان بسیار است چرا که در ازای هر صفحه ای که هیچ استفاده ای ندارد به محیط زیست خسارات جبران ناپذیر وارد می شود.
متاسفانه بزرگواران در این مطبوعه رویه ناجور و دور از شان روزنامه نگاری را در پیش گرفته اند و به جای خبر پیدا کردن و نوشتن تحلیل و گزارش صرفا دنبال اگهی های از پیش اماده ی روابط عمومی ادارات و حرص و ولع خوردن برای حضور در مراسمات تجلیل و دریافت کارت های هدیه حداقلی هستند. شکی نیست که هر رسانه ای برای ادامه حیات به حمایت های مالی نیاز دارد ولی قرار نیست هدف و استقلال یک نشریه کاملا قربانی این موضع شود مضاف بر اینکه معمولا حمایت هایی از جمله یارانه کاغذ به این گونه نشریات داده می شود.
این گونه رفتارهای ناپسند و به زور به ادرات رفتن و مدیران را در رودربایستی گذاشتن و از نسبت های دور فامیلی مایه نهادن دون شان خبرنگاری و رسانه است و سبب بدنامی کل جامعه رسانه ای استان می شود.
روزنامه نگاری که نگاهش به رسانه این چنین باشد نه تنها نمی تواند در پیشگیری از فساد و افشا فساد نقش بازی کند که کاملا برعکس خود بخشی از فساد خواهد بود.
مع الوصف باید از برخی ره گمگشتگان در چنین نشریاتی پرسید براستی هدف از کار و فعالیتشان در یک بنگاه فرهنگی چیست اگر دنبال کار فرهنگی هستند که با پخش اگهی کار فرهنگی اتفاق نمی افتد و اگر دنبال کار اقتصادی هستند ساحت رسانه که جای این کارها نیست و شایسته است بگذارند اهل این فضا در این فضا با استقلال فکری و بدون وابستگی های این چنینی به رسالت خود ادامه دهند.