به قلم پریسا جهانگیری _ شب های سرد زلزله

فصل جنوب _ پریسا جهانگیری

قَریب به یک ماه از یک حادثه وحشتناک ، سخت و پرازدلهره می گذرد ، شبی که به تَن همه اهالی شهر سی سخت لرزه انداخت و فضای پر از اضطراب ، ترس و نگرانی برای مردم به همراه داشت ، مردمی که همیشه در اوج صبوری و متانت در زندگی پر از احساس خود پای عظمت دنا با عشق در میان طبیعت و باغات خود با اندیشه ی مردم دوستی و مهمانوازی با نجابت و اخلاق مداری شرافت و انسانیت خود را به مردمان این سرزمین با سخاوت ، مهر و دوستی نشان دادند .

تا آنجایکه در حادثه سقوط هواپیمای ATRتهران _یاسوج تا لحظه آخر با تمام توان و انرژی از امدادگران و نیروهای لجستیکی و نظامی پذیرایی و میهمان نوازی می کردند تا دستی برای حمایت از خانواده های داغدیده باشند .

حال در موقعیت چه شب های که با چشمان نمناک و دلی لرزان با سرما و شرایط سخت می جنگند تا صبح امید دوباره آنها را به زیستن امیدوارتر کند ، شب های که بیانش را فقط در لمس آن می توان تفسیر کرد ، از لالای آن طفل شیرخوار در چادر تا درد های آن مادر کنار آتش هیزمی که هر لحظه به دلیل نبود هیزم‌ خاموش می شد یا آن بی پناهی که تمام دارایش همان خانه ی ویران شده ایست که روبرویش هر شب اشک می ریزد و شب های که هر ساعتش سالها پریشان تر و نگران تر

آری ؛ سی سخت را باید در شب دید در این سرما و اندوه بی مسکن تا ورود کرونا و مصائب آن و گرانی های سرسام اور که دشواری را بر دل و دست این مردم نجیب دوچندان کرده است و بسیار روزهای تلخی را قبل از تحویل سال رقم می زند تا لب های که هر سال به بهار و میهمانانش لبخند می زند امسال در اوج مشکلات و خاکستر شدن امید به پیشواز ۱۴۰۰ رود .

ولی آنچه که در تاریکی و سرمای شب مرا به آینده و روزهایش امیدوار می کند نجابت و ادراک مردم شهرم است که با تمام‌ دردها و گرفتاری های که دارند خود را نسبت به هم شهری مظلوم خود مسول می دانند و شرافت انسانی و فهم شعور را به عمل می رسانند تا هیچ بی پناهی شب از گرسنگی و اندوه نخوابد .

شب های سی سخت را دریابیم و مردم سی سخت را از یاد نبریم که میراث فرهنگی ماست و برای دردی فریاد نکشیدند که در نداری از فهم و شعور فاصله بگیرند