خاطرات شیرین پزشک هندی از دهه ۶۰ از مناطق کهگیلویه و بویراحمد،می گوید

فصلی نو،

خاطره حضور پزشکان هندی در ‘ کهگیلویه و بویراحمد ‘ در سالهای اول پس از انقلاب ۵۷ را کمتر کسی در این استان هست که به یاد نداشته باشد .

به گزارش فصلی نو، به نقل از خبردنا، کمبود پزشک ایرانی و بویژه بومی کهگیلویه و بویراحمدی در دهه ۶۰ چنان بود که کشور برای رفع نیازهای درمانی مردم مجبور به واردات پزشک از برخی کشورها بویژه هند شده بود .
تعدادی از این اطباء در ‘کهگیلویه و بویراحمد ‘ ساکن و به طبابت می پرداختند .
دکتر ‘سید شوکت علیشاه ‘ اولین پزشک هندی از ایالت ‘ کشمیر ‘مستقر در ‘کهگیلویه و بویراحمد ‘ در آن دوران است که سالها در بویراحمد ساکن بود .
این پزشک هندی در آن سالها زبان فارسی و البته لری را بخوبی فرا گرفته و میان مردم بویراحمد محبوبیت خوبی کسب کرده بود .
دکتر ‘ نبی الله معصومی ‘ از فرزندان شایسته استان ‘ کهگیلویه و بویراحمد ‘ که بصورت اتفاقی دکتر ‘ شوکت ‘ را در هند ملاقات کرده بود برا با وی گفت و گو انجام داده است .
این ملاقات به گفته دکتر معصومی در در منزل دکتر ‘ شوکت ‘ در شهرستان ‘لداک ‘ در منطقه ‘ هیمالیایی هند ‘ انجام شده است .
صمیمانه از دکتر ‘ معصومی ‘ که همواره ما را از محبت خود بهره مند می سازند سپاسگزاریم و امیدواریم این گفتگوی جذاب بتواند بخش هایی از خاطرات آن ایام را برای شما خوبان یادآوری نماید .

بخش اول این گفتگوی خواندنی را با هم می خوانیم .

** جناب آقای دکتر شوکت سلام. ضمن تشکر از وقتی که گذاشتید، لطفاً برای شروع بیوگرافی از خود بفرمائید؟
بسم الله الرحمن الرحیم.تشکر می کنم از انجام این مصاحبه. دکتر سید ‘شوکت علی شاه ‘ هستم سلام دارم خدمت همه مردم ایران خصوصاً مردم شهید پرور، سلحشور، مهمان دوست و غیور بویراحمد. من ۱۴ سال از عمر خود را در یاسوج ،لوداب ، پاتاوه و بیمارستان شهید بهشتی یاسوج بودم.

۱۴ سال در آن منطقه احساس غربت نکردم و چنان با من برخورد شد که هنوز هم فکرم در آنجاست و همیشه به بویراحمد و مردم آن منطقه فکر می کنم.
اگر از من بپرسند وطن اول شما کجاست می گویم من یک هندی هستم. در هندوستان متولد شدم و مادرم هندی است و اگر بپرسند وطن دوم شما کجاست می گویم ایران و بویراحمد.
هیچ گاه فکر نمی کردم که یک بویراحمدی و فرزندی از کریک برای انجام مصاحبه به پیش من بیاید. از همین جا سلام می کنم به خانواده مرحوم جمشیدی، آقای توکل، نیرومند ، رضایی و همه بچه های بهداری و اهالی سی سخت و پاتاوه.

** آقای دکتر چه شد که شما به بویراحمد آمدید؟

من درس پزشکی را تمام کرده بودم. هیاتی از وزرات بهداری ایران به کشمیر هند آمده بودند. در روزنامه آگهی جذب پزشک زده بودند و من هم ساعت ۷ صبح رفتم و امتحان دادم. پزشکان زیادی برای امتحان آمده بودند. هم پزشک عمومی بود و هم متخصص. من با معدل ۱۷ نفر اول شدم و اینگونه شد که ما کار خود را در هندوستان ترک کردیم و به ایران آمدیم.

** وقتی وارد ایران شدید شما را چگونه به بویراحمد فرستادند؟

ما با استقبال مسولان بهداری وارد ایران شدیم. شب را در پانسیون وزارت بهداری خوابیدیم و ما را تقسیم کردند و من افتادم کهگیلویه و بویراحمد. یک هفته در قم و در منزل عمویم که آن زمان قم بود ماندم و در راه یاسوج از اردکان گذشتم که از اردکان به بعد جاده اش خاکی بود.
عصر جمعه ما را به بیمارستان شهید بهشتی بردند که چند نفر والیبال بازی می کردند. گفتند امروز تعطیل است و شما در مهمانسرا استراحت کنید. عمویم روحانی بود و همراه من آمده بود.
روز شنبه به ملاقات مدیرکل رفتیم. به ما گفت باید بروید لوداب. عمویم رفت و ما راه افتادیم و ساعت ۱۰ شب به لوداب رسیدیم . ما را به پاسگاه بردند. رئیس پاسگاه یک اصفهانی بود که با هم دوست شدیم و به من شام برنج و لوبیا دادند.
زمستان بود. من به بهداری رفتم و صبح که بلند شدم هوا سرد بود و آب هم نبود. من به رودخانه رفتم و وقتی مسواک زدم مردم به من می گفتند چکار می کنی؟ بالاخره از آن روز کار من در بهداری لوداب شروع شد.

**شما چه سالی به بویراحمد رفتید؟

سال ایرانی یادم نیست ولی به هندوستانی سال ۱۹۷۲ بود. (اگر منظور دکتر شوکت سال ۱۹۷۲ میلادی باشد سال ۱۳۵۱ وارد استان کهگیلویه و بویراحمد شده است.)

** چه مدت در لوداب بودید؟

من یکسال در لوداب ماندم و بعد از یکسال رفتم و به مدیرکل گفتم من نمی خواهم بمانم و میخواهم بروم چون تنهایی خسته شدم. برگشتم به لوداب و یک شب یک دکتر هندی به نام ‘مشدین’ را برای دستیاری من فرستاد و گفت شما بروید.
وقتی که گفت شما بروید تمام کارمندای بهداری ، آقای عطالله معتمدی، آقای فریبرز ناراحت شدند طوری که راننده به مدیرکل نامه نوشت و نارحت شده بودند.

*به چه دلیل می خواستید از لوداب بروید؟

خسته شده بودم. لوازم درمان و دارو کم بود.

**از لوداب خاطره ای دارید؟

یکبار خانمی می خواست زایمان کند. دکتری بود به نام دکتر رفیعی و من در استراحت بودم. خانم بچه اولش به دنیا آمد ولی بچه دومش به دنیا نمی آمد و آن خانم درد می کشید. یادم آمد که با زبان لری کل می کشیدند(شادی می کردند) که بچه اول به دنیا آمده بود.
آقایی به نام شفیعی از نورآباد ممسنی بود و کمک کردیم و ساعت ۳ شب با آمبولانس وی را به بیمارستان شهید بهشتی یاسوج بردیم. تخت خالی نبود. یک سیدی روی یکی از تخت ها خوابیده بود. آن را انداختم پایین و خانم را روی جای اون گذاشتم و سرم وصل کردیم و پزشک زنان آمد. نیاز به خون داشت و خودم خون دادم. تا اینکه ساعت ۵ بچه دوم به دنیا آمد.
من برگشتم لوداب. تمام زنان و مردان لوداب به استقبالم آمدند و می گفتند ‘هی’ ‘هی’ دکتر آمد و دکتر آمد. من هم خبر متولد شدن بچه دوم و سلامتی مادرش را به آنها دادم.این خاطره را هیچ وقت فراموش نمی کنم.

**بعد از لوداب کجا رفتی؟

به هندوستان برگشتم. و دوباره برگشتم یاسوج و من را به بیمارستان شهید بهشتی فرستادند و ۶ ماه در بیمارستان بودم. مردم لوداب و پاتاوه خیلی دست خط می نوشتند و به مسولان التماس می کردند که این دکتر ما را برایمان بفرستید و ما را به پاتاوه فرستادند.
وقتی به پاتاوه رفتم یک پزشک هندی بود و اتاق را خالی کرد ودر گوشه ای نشست و داشت به هندی می گفت که یک ایرانی آمده جای من و وقتی هندی صحبت کردم خوشحال شد . هر دو مجرد بودیم و کنار هم زندگی می کردیم.
یکسال و نیم در پاتاوه بودم و خاطرات خوبی از آنجا دارم. آقای آراسته در آنجا خیلی مرد خوب و مهربانی بود.

** آقای دکتر سادات در کهگیلویه و بویراحمد از جایگاه خاصی برخوردارند و شما هم سید بودید. جد شما به کدام امام برمی گشت؟

جد ما به امام رضا (ع) برمی گشت. ما رضوی هستیم. عموی من سید صادق رضوی در قم بود. همه بستگان من در اینجا رضوی هستند. در زمان تیمور لنگ به سادات ظلم شده بود و گفته بودند سادات را بکشید و آن موقع فرار کرده بودند و رسیده بودند به کشمیر هندوستان و در اینجا ساکن شدند.

**آقای دکتر به کهگیلویه و بویراحمد برگردیم . چه خاطره ای از پاتاوه دارید؟

آنجا یک روحانی بود. دفتر ازدواج داشت. برای آزمایش خون به من می گفت بنویس مشکلی ندارند. من هم می گفتم اینکار را نمی کنم. می گفت تو هندی هستی و من ایرانی اینکار را انجام بده. من انجام ندادم و کار رسید به مدیرکل .

** یعنی شما در آن زمان برای ازدواج آزمایش خون می گرفتید؟

بله. هم برای ازدواج و هم برای آزمایش اعتیاد.

** شما کی ازدواج کردید؟

سال ۱۹۸۶ به مرخصی آمدم و در هندوستان ازدواج کردم.

** بعد از پاتاوه کجا رفتید؟

مجددا به بیمارستان شهید بهشتی یاسوج برگشتم . ولی این بار مردم سی سخت درخواست کردند که من به آنجا بروم و با درخواست رئیس بیمارستان شهید بهشتی به آنجا رفتم.

**شهر سی سخت را چطور دیدید؟

آن موقع سی سخت شهر نبود. بخش بود. بهداری خیلی خوبی داشت. یاد دارم که ۴۰ درخت سیب در بهداری بود.مستقیم رفتیم خونه ‘امینی’. خانواده آقای دکتر ‘صفایی’ آنجا بود.
محله ای بود که به آن قلعه مرکزی می گفتند. آخرین خونه بعد از قبرستان ، منزل ‘جهانگیر نیک اقبال’ که مرد خوبی بود. پسری داشت به اسم ‘افشین’ که خیلی خوب بودند.

** از همکارانتان در درمانگاه سی سخت چه کسی را به یاد دارید؟

آقای ‘نیرومند’ مرد خیلی درس خوانده و فهمیده ای بود و دیپلم داشت که در داروخانه کار می کرد. آقایان ‘ضرغام توکل ، رحیمی پور’ بودند که خیلی خوب بودند. راننده آقای ‘رضایی ‘ بود که سمیرمی بود ولی در سی سخت زندگی می کرد. آقای ‘عزیز الله منصوری و طوفان منصوری’ بودند که برادر بودند.
خانم ‘گودرزی’ ماما یار بودند. خانم ‘خشنودی’ خیلی مودب بود. خانم ‘جهان بی بی اکبری’ بهیار بود که خیلی با محبت بود. ما هفته ای یک بار ماموریت می رفتیم. در مناطق بودند .