غلامرضا پناه ،معلمی در کسوت سیاست ( قسمت اول)

فصلی نو-ر.رازمانی

چندی پیش در یکی از سایت های استان، خبر برکناری غلامرضا پناه، عضو برجسته سیاست استان را دیدم و متاسفانه چنان وانمود شده بود که او هیچ کاری نکرده، نه برای توسعه استان و نه برای دنیای سیاست.او را محکوم به کاهلی کردند و سایتی دیگر او را به کنایه ای تلخ ” پناه اصلاح طلبان” نامید. فرصتی دست داد که جهت تنویر افکار عمومی آقای پناه را بی آنکه خود بداند، ترسیم کنم و چهره واقعی وی را بشناسانم. در این قسمت مقدمه و نمایی از پناه را معرفی کرده ام و در قسمت های بعد واضحتر بدان می پردازم و اگر در قسمت های بعد، نوشتن واقعیت ها، باعث ناراحتی ایشان بشود، از همین جا از ایشان عذرخواهی میکنم.
پناه به دو واسطه، همیشه در قامت مردی تاثیرگذار اما تنها، خود را نشان داده است:
یک: قدمت و تاثیر خانوادگی در استان.
دوم: عضویت در حزب کارگزاران.
تنهایی پناه در سیاست کلان رقم خورد و این بدین خاطر بود که همزمان با تشکیل حزب کارگزاران در سپهر سیاسی ایران، جامعه ایران خود را برای ظهور سید محمد خاتمی آماده می کرد و بعد از آن بود که دشمنی برخی اصلاح طلبان که بعدها در یکی از احزاب پیشرو و منتسب به رئیس دولت اصلاحات جمع شدند، با آیت الله هاشمی رفسنجانی شروع شد و موازی با این اشتباه اصلاح طلبان، کارگزاران هم از ترکش های تندروهای اصلاحات در امان نماند. تندروهایی که بعدها با اشتباه مهلک خود پی بردند و البته در سال ۹۲ برای هاشمی سینه چاک شدند و صد البته برای سهیم شدن در قدرت و به عهد و عادت دیرینه شان، نه کمک به آیت الله هاشمی رفسنجانی که نیاز به تحلیل در قسمتی دیگر داد .

سیاست علم باشد یا فن، تربیت خانواده در کانالیزه کردن ذهن فرزند به سمتی خاص، خواه اختیاری و خواه اجباری، بسیار تاثیرگذار است. غلامرضا پناه از جامعه ی خوش یمن فرهنگ به سیاست پانهاد و شاید ماندگاری یک سیاستمدار مثل وی، درک دنیای فرهنگ و داشتن ظرافت های یک فرهنگی است . زیرا هر کس از فرهنگ بویی برده باشد ، سیاست را فدای خشونت درونی سیاست نخواهد کرد و آقای پناه را از همین منظر می توان دید. معلم بود و پدر وی نیز تا آخر عمر، در کسوت معلمی خدمت کرد، اما مقوله ی سیاست در این خانواده، اصالت دارد و فارغ از ورود پناه به سیاست کلان، او کارآزموده سیاست محلی در سطح یک استان و گاهی یک منطقه نیز بود .
پناه، ریشه دار است و همین خصیصه مهم باعث پختگی گفتار و کردار وی است. گذشتگان وی،حرمت مردم نگه داشته اند و او هم بر این سلوک است.
زیربنای فکری پناه بر طریق کارگزاران است.تعقل و تعامل.
او سیاست ورزی قابل و شطرنج بازی قهار در سیاست است ، پناه، آینه است در مقابل آینه، اگر کسی در مسیر رفاقتش با وی راه کج کرد، نه طرف مقابل بلکه خود را می شکند تا به جای یک پناه، هزار پناه در آینه اش ببینی و آن وقت است که پیچیدگی را به معنای واقعی کلمه درک خواهید کرد . با او باید صادق بود ورنه هیچ دلیلی برای عبور از کنارش یافت نمی شود . گاهی اسطوره ها در بازی سیاسی، کیش و مات وی شده اند. .فردی که تندروی در مسلک وی مردود و صبر، از اسوه های ذهنی و عملی وی است . مدیریتی دقیق و قابل تحلیل دارد. تحلیل از آن جهت که مدیریتش مبتنی بر اصول صرف مدیریت نیست، بلکه تلفیقی از قانون- قرارداد- جسارت و سیاست است .او پتانسیل اسطوره بودن را دارد اما پناه را میتوان رهبری در پشت پرده بدون غوغاسالاری و بوق و کرنا نامید .
تفاوت پناه با دیگر اصلاح طلبان در هر مقیاس جغرافیایی، تفاوت کارگزاران با سایر احزاب اصلاح طلب است. حکمفرمایی “عقلانیت” بر کلیه اعمال کارگزاران در برخورد با تمامی مسائلی که یک حزب درون حاکمیتی باید با آن مواجه شود، وجه تمایز این حزب و اعضای آن با دیگر احزاب پیشرو و دیگر اصلاح طلبان پیشرو بوده است.
احزاب پیشرو همانند مشارکت، به دلایلی همانند تندروی که رهبران این حزب هم بدان اعتراف کردند، منحل شدند، اما علت ماندگاری کارگزاران در عرصه سیاست ایران و منهدم نشدن این حزب تاثیرگذار، صرفا به دلیل وجود آیت الله هاشمی رفسنجانی نبود، چرا که حضرت آیت‌الله، خود سالها مغضوب واقع شد اما ارگان کارگزاران با تمام حداقل های موجود، روزنامه و نشریه و مبارزه تدریجی اصلاحات را در وانفسای ۸۸ تا ۹۲ ادامه داد و اکنون صاحب بیشترین تاثیر فرهنگی و آگاهی بخشی در پیشبرد اصلاحات اند.نماد این مدعا، ماهنامه فوق قدرتمند و تاثیرگذار مهرنامه است که در کنار نشریاتی مثل صدا، سیاست نامه، آسمان و… پرستیژ فرهنگی کارگزاران و خدمت آنان به اصلاحات ایران را دوچندان نشان می دهد.
غلامرضا پناه در طول بیست سال و اندی عمر حزبی خود در کارگزاران، فصلی دیگر از زندگی را برای خود گشود و تاکنون ادامه دارد که در قسمت های بعد به آن می پردازیم

ادامه دارد….

ادامه دارد….