نقدی بر یادداشت سید کرامت فدایی -ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﻮﻓﻖ ﻭ ﻛﺎﻓﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺸﻨﺞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺷﻮﺩ
فصلی نو - مطلبی را که در زیر می خوانید از سری یادداشت های مخاطبین سایت است و انتشار آن بمعنای تایید نوشته نیست.
فصلی نو – ولی حسن بخشوده
به نام خدا
جناب آقای سیدکرامت فدایی سلام علیکم
مثل اینکه جنابعالی مفهوم ﻧﻘﺪﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧید ﻭ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺍﺯ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﮔﻴﺮﻱ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫید. ﺩﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻱ ﻗﻄﻌﺎً ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﻤﻲﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻠﻤﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻛنید ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﺼﻮﺹ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﺍﻱ ﺟﺪﻱ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﺷﺪﻩ ﺍﺻﻮﻟﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺯﻳﺮﺍ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺘﺎﺏﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺯﻳﺎﻥﻫﺎﻱ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﻨﻔﻲ ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ :
1ـ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﻲ ﻭ ﺟﻮﺳﺎﺯﻱ:
ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺍﺛﺮ ﻣﻨﻔﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ، ﻧﻘﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻫﺎﻱ ﺑﻲﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﻘﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻮﺳﺎﺯﻱ ﻭ ﺷﺎﻳﻌﻪﭘﺮﺍﻛﻨﻲ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻲﺍﻧﺠﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﺗﻼﻑ ﻭﻗﺖ ﻣﺴﺌﻮﻭﻻﻥ ﺟﻬﺖ ﭘﺎﺳﺦﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺳﺎﻟﻬﺎﻱ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻭ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻘﺪ، ﻧﺎﺭﺿﺎﺋﻲﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺨﺶ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺷﺎﻳﻌﺎﺕ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﭘﺬﻳﺮﺵ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺷﺎﻳﻌﺎﺕ ﺑﺮﻭﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
2ـ ﺗﻬﻤﺖ :
ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺷﺎﻳﻌﻪﭘﺮﺍﻛﻨﻲ ﻭ ﺟﻮﺳﺎﺯﻱ، ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﻭﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﻳﺪﮔﺎﻫﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺍﻓﺮﺍﺩﻱ ﻫﻢ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻬﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ. ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻲ ﻫﺰﻳﻨﻪﺍﻱ ﺩﺭ ﺑﺮﻧﺪﺍﺭﺩ ﺯﻳﺮﺍ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻲﺯﻧﺪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﺩﻋﺎﻱ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎﻱ ﺯﻳﺎﺩﻱ ـ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﺎﺩﻱ ﻭ ﭼﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺯﻣﺎﻧﻲ ـ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﻣﺒﺮﺍ ﺳﺎﺯﻧﺪ.
3ـ ﺗﺸﻨﺞ ﺳﻴﺎﺳﻲ:
ﺑﺮﺧﻲ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻳﺮ ﺳﺌﻮﺍﻝ ﺑﺮﺩﻥ ﻣﺴﺌﻮﻭﻻﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻛﻞ ﻧﻈﺎﻡ، ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻘﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻓﻌﺎﻝ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺤﺮﻳﻚﺁﻣﻴﺰ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪﺍﻱ ﺑﺎ ﺳﻄﻮﺡ ﻋﻠﻤﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ، ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻻﺯﻡ ﻭ ﻓﻘﺪﺍﻥ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﻮﻓﻖ ﻭ ﻛﺎﻓﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺸﻨﺞ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺷﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﻱ ﺁﻥ:
ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺩﻗﻴﻘﺎً ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﻮﺩ ﻧﺎ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻧﻘﺎﺩﻱ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﺮﺩ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻛﻠﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻛﻠﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﻨﻴﻢ:
1ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ
2ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺨﺮﻳﺒی
۱ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ:
ﺁﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺖ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﻲ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﻭ ﻛﺴﺮﻱﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻘﺪ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻛمﺒﻮﺩﻫﺎ ﻭ ﻋﻴﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻲﻳﺎﺑﻨﺪ. ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪﻥ، ﻋﻴﺒﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ، ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﺫﺭﻩﺑﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻣﺸﺨﺺﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﻃﺮﺯﻛﺎﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ، ﻭ ﺭﺍﻩ ﺧﻨﺜﻲ ﻛﺮﺩﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺩﻗﺖ ﻭ ﻋﻤﻖ ﻭ ﻭﺳﻌﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻲﺷﻮﺩ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﻨﺶ ﺩﻗﻴﻖ ﻭ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﻋﻤﻴﻖ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻋﻴﺒﮕﻮﺋﻲ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻮﻋﻲ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺣﻖ ﻭ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻳﺎﺭﻱ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﻣﺜﻼً ﻭﻗﺘﻲ ﻧﺰﺩ ﭘﺰشک ﻣﻲﺭﻭﻳﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﻛﻪ ﻋﻴﺒﻬﺎﻳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﺣﺘﻲ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﻲ ﻣﻲﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﻋﻴﺒﻬﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻴﻢ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﺍﻗﻊ، ﺍﺻﻼً ﻣﻴﻞ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻚ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺎ ﺳﺮﻳﻊ ﻭ ﺳﻄﺤﻲ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﻌﺎﻳﻨﻪﺍﻱ ﺩﻗﻴﻖ ﻭ ﻋﻤﻴﻖ. ﺩﺭﺩﻫﺎﻱ ﻣﺎﺭﺍ ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻛﻨﺪ.
2ـ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺨﺮﻳﺒﻲ :
ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ، ﻗﺼﺪ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮﻋﻜﺲ ﺍﺯ ﺣﻖ ﻭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺩﻭﺭ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ،ﻋﻴﺒﻬﺎﻱ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺭﺍ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ. ﻭ ﺍﺯ ﻛﻤﺒﻮﺩﻫﺎ ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻲ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻓﺮﺩ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺭﺯﻳﺎﺑﻲ ﻭ ﺭﺍﻫﻴﺎﺑﻲ ﺩﻗﻴﻖ ﮔﺎﻡ ﺑﺮ ﻣﻲﺩﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ.
ﺷﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ :
ﺍﻧﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲﮔﻴﺮﺩ. ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺨﺮﻳﺒﻲ ﻓﺮﻕ ﻣﻲﻛﻨﺪ:
ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺳﺎﺯﻧﺪﻩ : ۱ـ ﺗﺠﻮﻳﺰﻱ ۲ـ ﻋﻠﻤﻲ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﻲ
ﺷﻴﻮﻩ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺨﺮﻳﺒﻲ: ﻏﻴﺮ ﺗﺠﻮﻳﺰﻱ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻋﻠﻤﻲ
ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺗﺠﻮﻳﺰﻱ : ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ
ﺩﺭ ﺍﺻﻮﻝ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻣﺎ، ﺻﺮﺍﺣﺘﺎً ﺑﺮ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﻧﻘﺪ ﻭ ﻧﻘﺪ ﭘﺬﻳﺮﻱ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻧﻲ ﺷﺪﻥ ﺍﺻﻞ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻳﻌﻨﻲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮﻱ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﺣﺎﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺸﺎﺭﻛﺖ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﺪﻱ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺍﺭﺯﺵ ﺗﻠﻘﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮﺩﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ، ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺻﻼﺡ ﺍﻣﻮﺭ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﺭﺳﺎﻟﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪﺑﺸﺮﻱ، ﺭﻳﺸﻪﻛﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭘﻠﻴﺪﻳﻬﺎ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺩﻥ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺗﻘﻮﻱ. ﻫﺮ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻫﺮ ﻭﺳﻴﻠﻪﺍﻱ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺍﺻﻼﺡ ﺟﺎﻣﻌﻪ، ﺩﺭ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻓﺴﺎﺩ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻭ ﺩﺭ ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻱ ﻣﺘﻌﺎﻟﻲ ﺑﻜﻮﺷﺪ. ﻭ ﭼﻮﻥ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻤﻌﺮﻭﻑ ﻭﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﻭﻇﻴﻔﻪﺍﻱ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﺴﻴﺞ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺩﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﻣﻬﻢ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﻭ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﻔﻬﻮﻡ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﻧﻴﻜﻲﻫﺎ ﻭ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﺑﺪﻳﻬﺎ، ﺗﻼﺵ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻲ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻫﺪﺍﺷﺘﻦ ﺭﻭﺡ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺟﺎﻣﻌﻪ. ﺑﻨﻴﺎﺩ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺑﺮ ﺩﻓﺎﻉ ﺩﺍﺋﻤﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﻱ ﭘﻴﺸﺒﺮﺩ ﺍﻳﻦ ﻫﺪﻑ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ، ﺁﻣﻮﺯﺷﻲ،ﻫﻨﺮ، ﻭ ﺩ ﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺰﻭﻡ، ﺍﺯ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ.
ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ، ﺧﻮﺩ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﺩﺭﺯﻣﻴﻨﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ـ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﻭ ﻛﺴﺐ ﻗﺪﺭﺕ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺎﻛﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺧﻮﺩ ﺍﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻲ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﻢ ﻭﺗﻌﻠﻢ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ، ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺍﺯ ﻇﻬﻮﺭ ﻭ ﺭﺷﺪ ﺍﺭﺯﺷﻬﺎﻱ ﻏﻴﺮ ﺧﻮﺩﻱ ﻭ ﻣﺤﻮ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﭘﻴﺸﻴﻦ، ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﻣﻮﺍﺯﻳﻦ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻭﺩﺭ ﻳﻚ ﻛﻼﻡ، ﺯﻧﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻧﻘﻼﺑﻲ ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﻱ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﻧﻈﺎﻡ ﻭ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻭ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻱ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺗﻜﺎﻣﻠﻲ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﻱ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺗﻌﻤﻴﻢ ﺭﻓﺎﻩ ﻭ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ .
بدون نظر! اولین نفر باشید