من یک تئاتری هستم/همه باید برای شکوفایی بانوان در هنر تئاتر تلاش کنند

نویسنده و ویراستاری حرفه ای است. تعداد زیادی کتاب و نمایشنامه دارد. دو سال از آخرین حضورش روی صحنه تئاتر می گذرد اماوقتی خودش را معرفی کند، با افتخار می گوید من یک تئاتری هستم .

سیمین غلامی ورنامخواستی ظاهرا زنی است مثل همه زنهایی که پی علاقه خود رفته‌اند؛ این علاقه در روزهایی که نگاه جامعه سنتی  ایرانی به تئاتر و تئاتریها  مثبت نبوده او را  تا دانشگاه تهران و دانشکده هنرهای زیبا کشانده است. اما او برخلاف خیلیها که در زیر و بم زندگی بر این علاقه چشم بسته اند و به سمت و سوی دیگری رفته اند، همواره دنبال راهی بوده تا رشته این علاقه گسسته نشود و این روزها این علاقه او را به آموزش هنر تئاتر به کودکان و نوجوانان کشانده است.

به بهانه انتشار مجموعه نمایشنامه تئاتر درسی میوه هنر (به عنوان نویسنده )و مجموعه نمایشنامه تئاتر درسی نام آوران  (جمع آوری بازنویسی و ویرایش)  که قرار است همین هفته رونمایی شوند با او به گفت و گو نشسته ایم. گفت و گویی که بیشتر به چالش های پیش روی تئاتر زنان می پردازد.

اغلب  کتابهای غلامی در زمینه نمایشنامه و تئاتر آموزشی است . غلامی می گوید: خودم در زمینه آموزش سینما و تئاتر  فعالیت می کنم و معتقدم تئاتر  باید از کودکی به بچه ها آموزش داده شود.

او بر این باور است هنر  و به خصوص  هنر تئاتر بهترین ابزار آموزشی است زیرا اگر بچه ها در کودکی تئاتر بیاموزند بسیاری از مهارتهای زندگی را نیز در کنار آن خواهند آموخت.

غلامی مهمترین  چالش تئاتر بانوان را در استان نبود امکانات آموزش دولتی برای تئاتر می داند. زیرا مردم در استانهای کوچک و سنتی به آموزش دولتی اعتمادی بیشتری دارند.

غلامی معتقد است به این دلیل که دختران این استان مستعد و با انگیزه هستند و در فعالیت هنری تلاش و استمرار بیشتری دارند، ارزش سرمایه گذاری برای طولانی مدت را نیز دارند.

او با افسوس  از سالهای باشکوه و اوج گیری فعالیت بانوان استان در تئاتر یاد می کند و می گوید: چند سالی است که تعداد زنان تئاتری هر روز کمتر و کمتر می شود  و خانم ها بیشتر در رده سنی پایین، در تئاتر فعالیت می کنند. شاید یکی از دلایل این امر تاثیر فضای مجازی بر اجتماع باشد.

غلامی یادآوری می کند: انگار به سالهای دور برگشته ایم و خانواده و اجتماع درباره تئاتر بانوان همان سخت گیری و حتی قضاوت ها را دارد. که البته  در این میان نباید تاثیر کرونا و سه سال تعطیلی فعالیتهای تئاتری و هنری را نیز نادیده گرفت.

به باور غلامی نمی توان شرایط بد اقتصادی حاکم بر فضای هنری و خصوصا تئاتر را نادیده گرفت. چرا که تئاتربر خلاف آنکه هنری پر زحمت است اما درآمدزا نیست و همین، کار را برای زنان و دختران در این عرصه دشوارتر می کند.

او معتقد است باید تئاتر زنان جدی گرفته شود و برای شکوفایی آن تلاش شود زیرا بسیاری از معلمان و مربیان دوران ابتدایی مدارس خانمها هستند و اگر با مبانی تئاتر آشنا باشند می توانند از آن به عنوان یک ابزار موثر در آموزش کودکان استفاده کنند. از سویی خود صحنه تئاتر حرفه ای بدون حضور و نقش آفرینی زنان نمی تواند بازتابی از جامعه باشد.  به طور کلی  نمی توان زنان را حذف یا نادیده گرفت.

روی صحنه نبودم اما از تئاتر دور نشدم

غلامی یک تفاوت دیگر هم با زنان هنرمند دارد. او سه فرزند دارد که شاید کمی انجام کار حرفه ای را برایش دشوار کرده باشد به همین دلیل دغدغه خانواده ها را  وقتی فرزندانشان را به عرصه هنر می فرستند خوب درک می کند.

او می گوید: اگر چه بارداری و کودکی فرزندانم باعث شد نتوانم روی صحنه باشم اما  تلاش کردم از فضای حرفه ای دور نشوم و در این دوران نمایشنامه نویسی و فعالیت رادیویی داشتم.به عبارتی اوضاع خیلی برایش  گل و بلبل نبوده  اما تلاش کرده که خودش را در عرصه هنر مورد علاقه اش حفظ کند.در این مسیر گاهی مجبور هم شده بچه هایش را با خودش سر کار ببرد و بزرگتر هم که شده اند گاهی در کنارش از ظرفیت بچه ها در بازیگری و موسیقی  استفاده کرده است.

غلامی در پاسخ به این سوال که آیا اجازه می دهی بچه ها تئاتر را به عنوان حرفه اصلی خود انتخاب کنند می گوید:من راهنمایی می کنم که  تئاتر را به عنوان شغل و حرفه انتخاب نکنند و به عنوان علاقه به  آن نگاه کنند.اما اگر بخواهند به این سمت هم بروند مانعشان نمی شوم.

او درباره لزوم تحصیل در رشته تئاتر هم می گوید: کسی که می خواهد تئاتر کار کند یا آن را آموزش بدهد بهتر است با علم و سواد آکادمیک وارد دنیای حرفه ای بشود.  با این حال تئاتر به زیرساخت های دیگری مانند مراکز آموزشی و سالن های استاندارد و زیرساختهای فرهنگی و اجتماعی نیز احتیاج دارد.

حمایت در حد شعار

غلامی در پایان هم گلایه می کند که برخلاف درخشش زنان و دختران در تئاتر استان اما حمایت از آنها بیشتر در حد حرف و شعار است. گاهی توانایی های زنان نادیده گرفته می شود.و این برای هنرمندی که درآمدی هم ندارد، باعث سرخوردگی می شود.

او اشاره ای به کتابهایش هم می کند و می گوید اغلب این کتابها را مستقل و با همکاری انتشارات چاپ کرده ام.

سیمین غلامی ورنامخواستی فارغ التحصیل رشته هنرهای نمایشی، گرایش بازیگری  ازدانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران است و سابقه تدریس در هنرستان هنرهای زیبای یاسوج در رشته سینما  و همکاری با کانون دانش آموزی دخترانه فاطمه زهرا  را نیز دارد.

از او آثاری همچون کتاب نمایشنامه گردآفرید،مجموعه شعر کافه نشینی،نمایشنامه ویر، نمایش نامه های رادیویی زیباترین رویا ، قلب رمضان ومجموعه نمایشنامه تئاتر درسی میوه هنر به چاپ رسیده است.

کتاب های ترس آبی ،زیبایی شناسی و درک تصویر ،مجموعه نمایشنامه مه تی تی و آلارم زنگی، نیز در دست چاپ است.

او ویراستاری کتابهایی همچون سینما زیر ذره بین،کلمات این کتاب درد می کشند،بُو(پدر)، موج مجنون ،میرغلام شاه قاسمی، مجموعه فیلمنامه های کوتاه کبریت بی خطر و مجموعه نمایشنامه ستاره هایی به رنگ تاول را انجام داده است.

آثار رادیویی  او نیز شامل حکایت پرواز ،گلدان شکسته ،پیوند خونی ،دیدار، خاطرات یک معلم(بهمن بیگی)،سفر عشق،تلنگر ،ردپا  و … در رادیو ایران، نمایش و فرهنگ پخش شده اند.

او در کتاب تئاتر برای مخاطبان جوان سه نمایشنامه نیز ترجمه و به چاپ رسانده است.