وطنیات – حمید تقوی بهبهانی

فصلی نو -حمید تقوای بهبهانی

مقدمه :

در دوران دانشجویی و جوانی چنان که افتد و دانی، وقتی که از درگیری فکری و ذهنی فراوان با معادلات برنولی و شرودینگر و ماکسول و تبدیلات لورنتس و لاپلاس و … خسته و بی رمق می شدیم پناه به دنیای شعر و ادب و هنر می بردیم و از گنجینه غنی و بی نظیر ادبیات فارسی بهره ها می گرفتیم. هنوز طبعی بود و ذوقی و امیدی موهوم به آینده ای که اینک گذشته شده و به تاریخ پیوسته است. این پرت و پلاها یادگار چنان دورانی است. که اگر ابر و باد و مه و خورشید و فلک بگذارند ؛ و آنها را مصادیق اشاعه اباطیل نشمارند در آینده نزدیک انتشار خواهند یافت. گر نشد عذر ما بپذیر / ای بسا آرزو که خاک شده است. که البته بقول ایرج : یاد ایام جوانی جگرم خون میکرد –  خوب شد پیر شدم کم کم و نسیان آمد. برای نسل سوخته و برباد رفته و از یاد رفته ما ، فراموشی و نسیان هم نعمتی بزرگ و گنجی بادآورده است. که زندگی آدمی دو نیمه است نیمه اول به امید نیمه دوم و نیمه دوم در حسرت نیمه اول می گذرد.  در آن موقع استادان این اندازه سخاوتمند نبودند که نمره ببخشند. نمره گرفتنی بود نه دادنی و بخشیدنی و حتی فروختنی. مثلا فقط برای یک واحد آزمایشگاه مکانیک سیالات باید گزارش و نتایج ۱۲ آزمایش مختلف را لااقل در ششصد صفحه A۴  می نوشتی و تحویل دکتر علی اکبر صالحی استاد درس مربوطه می دادی. شاید لطف کند و نمره ای ناپلئونی برای قبولی بدهد. یا برای درسی چون ریاضیات مهندسی باید چندین کتاب قطور را به زبان اصلی می خواندی تا شاید دکتر محمدعلی نجفی صلاحیت شما را برای قبولی تائید می کرد و ….

خوشبختانه آن تلاش های بیهوده اکنون جایش را به جزوه های قلیل الحجم و البته کثیرالمعنی اساتید و دکاتره معظم داده است پیشرفت و ترقی معجزه آسا یعنی این. که بقول حافظ : دولت آن است که بی خون دل آید به کنار – ورنه با سعی و عمل باغ جنان این همه نیست. بگذریم که جهان جای گذشت است و…  در شعر دیگر گقته ام: آنچه لر گوید بود از داغ ناپیدای دل – یا فقط از سرگذشت تلخ و بد پایان او.  و …  

وطنیات

بیاد مهدی بازرگان استاد ترمودینامیک

دیوان شمس ، یا دیوان کبیر از دیوانه ی کبیر