“چیزی شبیه زندگی!”-دکتر علی مندنی پور

فصلی نو-علی مندنی پور

چه سخت است، بریدنِ از گذشته ها ،رها کردنِ ریشه ها، شخم زدنِ اندیشه ها و نادیده گرفتنِ داشته هایِ دیرینه و افتخار آمیزِ یک تمدّنِ چند هزار ساله!

واز سرِ احساسِ درد و ای بَسا دلبستگی ،با پیشینه و جایگاهِ فردی و اجتماعی کلنجار رفتن واز درس هایِ آموزنده ی تاریخ به نسلِ سر کش ،امّا بی تفاوت و کم انگیزه و در عین حال رها شده ی امروزی دادِ سخن سر دادن ، دانسته و آگاهانه
“آب در هاون کوبیدن!” و از عشق وعلاقه و مسولیّت” انسان بودن “و” انسان زیستن ” یاد کردن! و در لجنزاری بنامِ زندگی دست وپا زدن ودر برکه ای گندیده از : پَلَشتی ها،بد اخلاقی ها و نا مردمی ها غوطه وَر شدن و چونان کِرم در کنارِ هم لولیدن و با دنیایی از امیّد ها و آرزو های دورو دراز و صد البّته دست نیافتنی، با معجونی از :اگرها و مگرها وشاید ها و بایدها دلخوش کردن! و با درد ورنج و سگ دوهایِ روزانه ،تکراری و آزار دهنده و ملال آورِ جسمی و روحی ، ساختن وسوختن و از خود گذشتن و هر روز اسیرِ وعده های بَزَک کرده ،شیرین ، امّا تو خالی و بدون پشتوانه این و آن گردیدن،و دستِ آخر در اوجِ درماندگی و بی پناهی ، در میانه ی میدانِ پر دست اندازِ مسابقه ی نفس گیرِ زندگی ،خسته وکوفته تا کمر در گِل و لای فرو رفتن، و از حرکت باز ماندن و هر از چندی بنا به عادتِ معهود ،خود را با شعارهای دهن پر کن در قالب واژه هایِ زیبا و “ارزشی “مشغول کردن و دستِ آخر در کمالِ ناامیدی از هر چه” زندگی “است ، دل کندن و در انتظار سپیده دَم !لحظه شماری کردن و در دل گریستن و دَم بر نیاوردن وسر در گریبان فرو بردن وآرام به کنجی خزیدن و با خویشتنِ خویش خلوت گزیدن و با معبودِ یگانه و سنگ صبورِ درد مندان و در راه ماندگان، به نجوا نشستن و برای خالی نبودنِ عریضه ،دردهایِ ظاهرا بی درمانِ زندگی را با حضرتش از بام تا شام مرور کردن و از پیشگاهِ با عظمت وکبریایی اش راه علاج و چاره ی کار و چگونگی رهایی ازاین همه مصیبت را طلبیدن.!

و امّا سخت تر از آن ،چیزی است ، شبیه زندگی ،در روزگارِ من وتو !
روزگارِ کژ اندیشی ها و کژ فهمی ها !
روزگارِ آدم هایِ بسیار نزدیک، امّا در اوج دوری ارتباطاتِ عاطفی !

روزگارِ نا سازگاری که در آن ،مردمانش بی شرمانه و در چشم بهم زدنی “عصا از کور می دزدند”و
نان از لشکرِ گرسنگان دریغ میدارند و آب از خیمه گاهِ تشنگان مضایقه و تن پوشِ پاره از اندامِ نحیفِ برهنگان و بینوایان به در آورده ،پوستین وارونه می پوشند و در هیبتِ میش امّا با ماهیّتِ گرگ ،همچنان با آرامشِ خیال ” برنامه ریزی شده و ایضاً قانون مند !!” ، دَمار از روزگارِ “گلّه ی سرگردان و بحالِ خود رهاشده! “در آورده و به پاره کردن گوسفندان بی گناه و بی پناه مشغولند! و بنامِ ارزش و بکامِ خود و اَعوان و انصار در برج عاج نشسته ودر کوتاه زمان ممکن بار خود را بسته و از نردبان ترّقی بالا رفته و با وزش نسیمی موافق از جانبِ صاحبانِ “زر و زور و تزویر” تغییر ماهیّت داده و از این رو به ان رو شده و رنگ می بازند و نه یک رنگ ،که در صورت نیاز دهها رنگ عوض کرده و از قضای روزگار خود را “الگو ی جامعه” وانمود و بر این بازی کثیف و ضدّ اخلاقی “زرنگی “نام نهاده و بدان افتخار کرده و مباهات می ورزند.!

روش ،منش و بینشی ویرانگر ،که به تولید و باز تولید موجوداتیِ عجیب الخلقه ، ضدّ بشری و منجمد چون : “داعش و داعشیان ” و مانند اینها انجامیده و می انجامد!
جماعتی واپسگرا ، قرون وسطایی و متّحجر ، که سر در آخورِ جهل و خرافات داشته ، مشی شان خشونت است وایجادِ رعب و وحشت و چنانکه شاهدیم برای رضای خدا ! وبنامِ ” اسلامِ خود ساخته “جان می ستانند و برای رسیدن به “بهشتِ خود بافته” از کشتن و ویران ساختن و سوختن و تجاوزِ به دیگران ولو دینداران با بر چسبِ”ارتداد” اِبایی نداشته وندارند ،” بلایی ” که در حالِ نازل شدن است و باران زحمت بی دریغش حالا حالاها قصدِ بند آمدن ندارد!!

که هرگز چنین مباد… .