کار نیک اهالی روستا عزیزی از توابع بخش لوداب/ توسعه همدلی و پرهیز از تجمل‌گرایی

فصلی نو ؛ اهالی روستا با هم توافق کرده‌ و آن را به امضا رسانده‌اند، تا عید را صمیمی و ایرانی جشن بگیرند. آن طور که اهالی روستا خود بیان داشته‌اند این کردار پسندیده《در راستای بهبود بخشیدن به آداب و رسوم اجتماعی و تقویت صله ارحام و رفت و آمدهای خانوادگی و دید و بازدیدهای نوروزی با توجه به گرانی سرسام‌آور و مشکلات اقتصادی خانواده‌ها و لزوم حذف حاشیه‌های غیرضروری مثل مهمانی‌های پرهزینه و پرهیز از تجمل‌گرایی و توسعه همدلی و بالا رفتن پشتوانه فرهنگی و معنوی و حمایت از اقشار کم‌درآمد》 صورت گرفته است.

دوستی اهل قزوین که در نزدیکی‌های آبیک قزوین گاوداری دارند، تعریف می‌کند: 《گاهی آخر هفته ها به همراه خانواده به سمت گاوداری حرکت می‌کنیم. در مسیرمان روستایی وجود دارد. با توجه با آشنایی‌‌مان با اهالی روستا، معمولا آنجا توقف کوتاهی می‌کنیم و بعد به سمت گاوداری حرکت می‌کنیم. چیزی که در این روستا خیلی برای من جالب شده است و عملا یک حس خاصی به آن پیدا کرده‌ام، صدای برآمده از بلند گویی است که در این روستا همواره برپا است و در یک فضای خاص صمیمی روستایی خبرهای مختلف مربوط به روستا را به گوش همه اهالی می‌رساند.》رفیق ما که گذر هفته پیشش به این روستا را تعریف می‌کرد بیان می‌دارد که توافقی همچون توافق اهالی محترم روستا عزیزی از بلندگو مذکور اطلاع رسانی می‌شد.
به نظر می‌رسد در روزهایی که کمپین‌های نخریدن در فضاهای شهری و مجازی چندان راه به جایی نبرده‌اند به نحوی دیگر و به شکلی مدنی در فضای ارزشمند روستایی ایران موثرتر و نتیجه‌بخش تر پیش رفته است. خواه آن روستا عزیزی لوداب باشد یا روستایی اطراف آبیک قزوین.

کار، کار ارزشمندی است. البته اگر به قبای جناب احمدی رئیس اتحادیه آجیل برنخورد که در صحبت‌هایی آن را کار دشمن دانسته بود، اصلا به قول رفیق محترمی: ” بگذار به قبای هر کس و ناکسی بربخورد والا”. کار، کار ارزشمندی است. همان‌قدر که صحبت‌های رئیس اتحادیه آجیل از گفتار نیک به دور بوده است این کمپین نخریدن آجیل و هر جنس گران شده ای (البته طنز تلخ اینکه تقریبا همه اجناس در این لیست ردیف می‌شوند ) به کردار نیک و راه الهی و معنوی نزدیک‌تر است. بیش باد!

تنظیم – نصرالدین پارسه