یادداشتی از دکتر مندنی پور – کاش با هم مهربان تر و رو راست تر می بودیم و نه برای خرما برای خدا گام برمی داشتیم

فصلی نو – علی مندنی پور

چه خوش است ،مهر ورزیدن به همنوع ، هماره از نیکی و نیکویى و نیکان یاد کردن ، یار و غمخوار و قدردان محبّت های همدیگربودن و همبستگی، همدلی، وحدت و همزیستی مسالمت آمیز و خوشبختی را برای تمامی” پسرانِ آدم “و “دخترانِ حوّا “در پهنه ی گیتی طلب نمودن و حقوقِ صاحبانِ حقّ را ارج گذاشتن ، احساسِ مسؤولیّت را به جان خریدن ، پندار نیک ، گفتار نیک و کردار نیک را سرلوحه زندگی قرار دادن ، شادی و نشاط آفریدن ،مصلحتِ خلق لله رابرمصالح و منافع شخصی، گروهی، خطّی و باندی ترجیح دادن ،نعمتِ بزرگ تندرستی را پاس داشتن و مشربِ اخلاقی- انسانی حکیم سخن ، سعدی شیرازی را در قالب اصل زیبا و جاودانه :”بنی آدم اعضای یکدیگرند…”، آموختن و به جان‌خریدن ، نخوت و خودخواهی و منیّت را از خود راندن ، با بندگان خدا به انصاف و مروّت و مردانگی رفتار کردن ، نفسِ امّاره را به بند کشیدن و خود برتر بینی را به وادی نسیان سپردن و در یک کلام به انسانیّت انسان ، ایمان داشتن و به قواعد آن در عمل پایبند بودن و درخت شادی و نشاط را پیوسته آبیاری کردن و از رنگ سیاه و غم و اندوه دوری گزیدن!

ای بسا در روزگار ما ،چنین آرزوئی نه از سرِ واقع بینی که از سرِ خوش بینی است. چه، خواسته هایی از این دست ، دل خوشی و قوّت قلبی بیش نبوده و به مثابه ی داروی مسکّنی می مانَد برای فراموشی دردها و رویگردانی از ناملایمات و چشم بستن بر واقعیّات تلخِ زمانه در هیبتِ آسیب هایی چون:

فقر و نداری، تبعیض، نابرابری، بی عدالتی، خودکشی، مرگ و میر ، بیماری های ناشی از فشارهای عصبی، اُفت تحصیلی، خواب هایِ آشفته و شب بیداری های جانکاه، تظاهر و ریا، رژه ی خیلِ عظیمِ بی کاران ، به ویژه تحصیلکرده های میلیونی بیکار، بی انگیزه گی و سرگردانی، تجارت اعضای بدن، مهاجرت های بی روّیه و ناخواسته به قیمت ویرانی روستاها ، حاشیه نشینی، اعتیاد به روان گردان ها ، مُعضَل خانمانسوز موّاد مخدر، شیوع جرم و جنایت، رشد حلبی آبادها، فرار مالیاتی، قاچاق ، کم فروشی، گران فروشی، قانون شکنی، تلفات وحشتناک جاده ها، زندان های لبریز، کلاهبرداری، خیانت در امانت، چک بی محل، اختلاس های چند دهزار میلیاردی ، ارتشاء، خشونت، آدم ربایى، سرقت، جیب بری، زورگیری، فسق و فجور، آلودگی هوا، هجوم ریزگردها، فحشا، بیسوادی، خرافه گرایى، فال بینی، دعانویسی و رمّالی، پدیده ا”ازدواج سفید” طلاق و جدایى، اختلافات زناشویى، دخترانِ فراری، فرار مغزها، چهر های تکیده ، تَن های دردمند و رنجور، ناداوری ها، عشق های بی بنیان، دوستی های زود گذر ، اختلاف فاحش طبقاتی، نظام آموزشی ناکارآمد، تأمین اجتماعی ناقص، فساد اداری، ناامنی، انحرافات اخلاقی، بحران ارزش ها، گام های سرگردان و بی هدف، بغض های در گلو مانده، زیاده خواهی های بی حساب و کتاب، قانون گریزی ،فرصت سوزی ها ،فرصت طلبی ها و ده ها آسیب ویرانگر…
زنجیره ای معیوب که بی گمان ،همگان کم وبیش در گسستن و شکستن تدریجى حلقه های زنگ زده، پوسیده و تَرَک خورده اش در گذرِ زمان تا به امروز نقش داشته و در این میان مسؤولیّت مسؤولان امور و در رأس آنها نمایندگان مردم در”خانه‌ملّت” این امانت داران قسم خورده ، عظیم تر و کفّه ترازوی نامه ی اَعمال شان بسی سنگین تر و در نتیجه تعّهداتشان در پاسخگویى صادقانه به موّکلان شان افزون تر!

مُدام با خود کلنجار رفته ، با آه و افسوس می گوییم، ای کاش می شد، گذشت و فداکاری و ایثار را در قاب زیبا و قالب ارزشی و آرمانی سالهای نخستِ انقلاب و جنگ جای داده و برای همیشه آن را به نظاره نشسته و درسِ صفا، وفا ، همدلی، یک رنگی و محبّت می آموختیم!

ای کاش با هم مهربان تر و رو راست تر می بودیم و شعاع دایره ی این” شبه زندگی: را هر روز اینچنین بر یکدیگر تنگ و تنگ تر نمی کردیم!
ای کاش به این “جنگ های زرگری” خاتمه داده و مردم را هر روز با خلقِ سوژه ای جدید آلت دست قرار نداده و به بهانه های خود ساخته در مقابلِ هم قرارشان نمی دادیم و به بازی شان نمیگرفتیم!
ای کاش به خود آمده و با شجاعت هر چه تمام تر تا دیرنشده ضمن پذیرش اشتباهات خویش ، ته مانده این سرمایه بزرگ یعنی اعتماد عمومی را به جوی بر میگردانیم !
و ای کاش نه برای خرما که برای خدا گام بر داشته و در پندار ، گفتار و کردارمان جز خدمت به بندگانش به چیز دیگری نمی اندیشیدیم و…!