یادداشتی از شیرین بانو زرین -کودکان محرومی که بهار را در گلهای لباس همسن و سالهای خودشان میبیند

فصلی نو-شیرین بانو زرین
خداوند رحمان نوید میلاد سال نو را بر دوش نسیم بهاری گذاشت …
بهار با همه سرسبزی و طراوتش تولدی دوباره را به جهان ارزانی میدارد….
سال نو و تولد دوباره طبیعت، عید فرخنده و کهن نوروز باستانی را که یادگار نیاکان و پیام‌آور دوستی، عشق و محبت، تحول به مراحل نیکوتر و برتر است را به تمامی مردم شریف و مهربان استان کهگیلویه و بویراحمد تبریک عرض مینمایم.

انسان بزرگ نیست جز به وسیله فکرش
شریف نیست جز به واسطه رفتارش
و قابل احترام نیست جز به سبب اعمال نیکش.
تقدیم به شما که بزرگید، شریفید و شایسته احترام
نوروزتان خجسته باد…
احسان و نیکوکاری یکی از شاخه های مهم اخلاق اجتماعی است که سرچشمه همه نیکی ها به شمار می رود؛ از این رو امام علی علیه السلام می فرماید: «جامع خوبی ها در نیکوکاری ست».
احسان برگرفته از حسن است که در دو معنای نعمت بخشیدن به دیگری، و احسان در کار و عمل ، کاربرد دارد. کسی که علم نیکویی را بیاموزد یا عمل نیکی را انجام دهد، از جمله نیکوکاران به حساب می آید و مردم به آنچه از کارهای شایسته و نیک می آموزند یا به آن عمل می کنند، نسبت داده می شوند.
احسان و نیکوکاری و کمک به انسان های ضعیف و ناتوان، آثار و پیامدهای ارزنده و مثبتی را به دنبال دارد.
باعث ایجاد دوستی و صمیمت بین افراد جامعه می شود.

در روزهای بهاری سال نو کسانی هستند که از آمدن بهار زیاد خوشحال نیستند و برای رسیدن سال نو همچون دیگران لحظه شماری نکردند. آنها لباس نویی برتن نپوشیدند .انگار بهار به خانه هایشان نرفت….
این عده، کمتر داشتن کفش و لباس نو را تجربه کرده اند.
مادر با غروری زخم خورده به فرزند کوچکش می اندیشد که تا به حال داشتن لباس نو را تجربه نکرده، او هر سال لباس های خواهر و برادر بزرگش را به تن کرده است.
بهار بی هیچ چشم داشتی زیبایی را به همه مردمان هدیه می کند و به تک تک خانه ها سر می زند، زیرا از نگاه بهار همه مستحق درک بهارند و هیچ تفاوتی میان آنان نیست.اما کودک بهار را در گلهای رنگارنگ روی لباس همسن و سالهای خودش میبیند…
در گوشه هایی از دیار سرسبزمان شاهد کودکانی هستیم که غبار غم و اندوه چهره معصوم و کودکانه آنها را پوشانده و فقر و محرومیت اجازه شاد بودن را به آنها نمی دهد.
کودکان یتیم و بی سرپرست که نیازمند آغوش گرم و سایه پدر و مادر می باشند و با نظاره مردمان، روزهای بی کسی و تنهایی را سپری کرده و آرزومند یافتن سرپناهی امن برای ادامه زندگی طاقت فرسای خود هستند.
کودکانی که دست بی رحم روزگار و نابرابری های اجتماعی، مهر محرومیت بر پیشانی شان زده و طعم خوشی های زندگی را برای یک بار هم نچشیده اند.
این کودکان با چشمانی پر از حسرت، اندوه و تنهایی عابران و رهگذران را نگاه و آرزو می کنند که ای کاش دست نوازشگری آنان را مورد لطف و محبت خود قرار دهد.
این روزها بهانه ای است تا تلنگری به احساسات لطیف و طبع بلند مردم مهربان و ریشه دار استانمان وارد کند تا شاید اشک ها را از چهره های غمدیده محرومین پاک و هر چند با هدیه ای کوچک این محرومان را شاد کنند.
بارش رحمت و نوع دوستی از دستان با سخاوت مردمان پرمهر، زمین خشک فقر را سیراب می کند و فردایی سرسبز و زیبا برای همه فرزندان این مرز و بوم نوید می دهد.
بارش مهربانی نه تنها در این روزهای بهاری و نو بلکه در هر ماه دیگر نیز ادامه خواهد داشت و غنچه های زیبای عاطفه، کاشانه های خانواده های محروم را مزین خواهد کرد.
مهربانان و سخاوتمندان از آن چه خود دوست می دارند، می بخشند تا بر غرور زخم خورده پدران و مادرانی که درد نداری دل هایشان را چاک داده است، مرهمی از همدلی بگذارند.
احسان و بخشش اندوه را از چهره های غم زده و رنگ پریده کودکان فقر می زداید و آنان را نیز از آمدن بهار شادمان می کند.
هدیه، پاسخی است به نگاه های پرامید و پرعطوفت، کودکانی که از جنس خود همین مردم هستند.
احسان کننده با احسان خویش پیش از آن که به دیگری خدمتی کرده باشد، به خودش خدمت کرده؛ چرا که به اصلاح و تکمیل شخصیت خویش با این روش کمک کرده است؛ زیرا شخصیت کامل و تمام انسان، زمانی تحقق می‌یابد که شخص، انسانی متاله (خدایی) شده و مظهریت ربوبیت یابد. احسان کردن بی چشم داشت، از صفات و اسمای الهی است و شخص با این رفتار خویش مظهریت ربوبیت خداوندی را به نمایش می‌گذارد. براین اساس، می‌توان گفت که احسان به دیگری بی چشم داشت، رفتاری خداوندگونه است و شخص را در مقام خلافت الهی تثبیت می‌کند.

خاطره ای از محمدرضا شفیعی کدکنی -نویسنده، ادیب و شاعر معاصر ایران – خاطره عبرت آموزی که دانستن آن در این ایام نوروز و فرصت بخشش و مهربانی خالی از لطف و آموزه نیست……

نزدیکی های عید بود، من تازه معلم شده بودم و اولین حقوقم را هم گرفته بودم، صبح بود، رفتم آب انبار تا برای شستن ظروف صبحانه آب بیاورم.
از پله ها بالا می آمدم که صدای خفیف هق هق گریه مردانه ای را شنیدم، از هر پله ای که بالا می آمدم صدا را بلندتر می شنیدم…
(استادکد کنی حالا خودش هم گریه می کند…)
پدرم بود، مادر هم او را آرام می کرد،
می گفت: آقا! خدا بزرگ است، خدا نمیگذارد ما پیش بچه ها کوچک شویم! فوقش به بچه ها عیدی نمی دهیم!…
اما پدر گفت:
خانم! نوه های ما، در تهران بزرگ شده اند و از ما انتظار دارند، نباید فکر کنند که ما……..
حالا دیگر ماجرا روشن تر از این بود که بخواهم دلیل گریه های پدر را از مادرم بپرسم،
دست کردم توی جیبم، ۱۰۰ تومان بود
کل پولی که از مدرسه (به عنوان حقوق معلمی) گرفته بودم
روی گیوه های پدرم گذاشتم و خم شدم و گیوه های پر از خاکی را که هر روز در زمین زراعی همراه بابا بود بوسیدم.
آن سال، همه خواهر و برادرام ازتهران آمدند مشهد، با بچه های قد و نیم قدشان….
پدر به هرکدام از بچه ها و نوه ها ۱۰ تومان عیدی داد؛ ۱۰ تومان ماند که آن را هم به عنوان عیدی به مادر داد.
اولین روز بعد از تعطیلات بود، چهاردهم فروردین، که رفتم سر کلاس.
بعد از کلاس، آقای مدیر با کروات نویی که به خودش آویزان کرده بود گفت که کارم دارد و باید بروم به اتاقش؛
رفتم، بسته ای از کشوی میز خاکستری رنگ کهنه گوشه اتاقش درآورد و به من داد.
گفتم: این چیست؟
گفت: “باز کنید؛ می فهمید”.
باز کردم، ۹۰۰ تومان پول نقد بود!
گفتم: این برای چیست؟
گفت: “از مرکز آمده است؛ در این چند ماه که شما اینجا بودی بچه ها رشد خوبی داشتند؛ برای همین من از مرکز خواستم تشویقت کنند.”
راستش نمی دانستم که این چه معنی می تواند داشته باشد؟!
فقط در آن موقع ناخودآگاه به آقای مدیر گفتم: این باید ۱۰۰۰ تومان باشد، نه ۹۰۰ تومان!
مدیر گفت: از کجا می دانی؟
کسی به شما چیزی گفته؟
گفتم: نه، فقط حدس می زنم، همین.
در هر صورت، مدیر گفت که از مرکز استعلام می‌گیرد و خبرش را به من می دهد.
روز بعد، همین که رفتم اتاق معلمان تا آماده بشوم برای رفتن به کلاس، آقای مدیر خودش را به من رساند و گفت: من دیروز به محض رفتن شما استعلام کردم، درست گفتی!
هزار تومان بوده نه نهصد تومان!
آن کسی که بسته را آورده صد تومان آن را
برداشته بود
که خودم رفتم از او گرفتم؛
اما برای دادنش یک شرط دارم…
گفتم: “چه شرطی؟”
گفت: بگو ببینم، از کجا این را می دانستی؟!
گفتم: هیچ، فقط شنیده بودم که خدا ده برابر کار خیرت را به تو بر می گرداند، گمان کردم شاید درست باشد. ))

احسان و نیکوکاری، اگر به صورت یک فرهنگ، جلوه نموده و در بین اقشار مختلف جامعه، توسعه و گسترش پیدا کند، به طور قطع، بخش عمده ای از مشکلات جامعه را که زایده فقر و محرومیت است، از بین برده و ریشه کن می سازد.
به امید گسترانیدن بالهای محبت و مهربانیتان بر سر محرومین و ضعیفان…

((شیرین بانو زرین))