یادداشت ارسالی /رسانه های استان و نظریه بازنمایی

فصلی نو – صیاد خردمند

فضای رسانه نوپدید امروزه به اشکال مختلف مناسبات اجتماعی را دچار تغییر تحول کرده است. به گونه ای که بسیاری از اندیشمندان عصر امروز را عصر «انفجار اطلاعات » می خوانند.
کانال ها ، صفحات مجازی و صدها رسانه رسمی و غیره رسمی، هر روزه به اشکال مختلف، ذهن و روح میلیونها مخاطب خود را از اطلاعات پراکنده ، سطحی، دم دستی پر می کنند و نظام معنایی آنها را شبانه روز با خود درگیر می سازند.
به باور بسیاری از عالمان ارتباطات به دلیل وفور اطلاعات غیره مهم امروزه هیچ فرصتی برای اندیشیدن و همچنین هیچ رخصتی برای تفکر درباره آنچه که در جهان پیرامون می گذرد باقی نمی ماند و انسان ، در ساده اندیشی عجولانه چنان غوطه می خورد که در نمی یابد روزانه با چه ضرورت های روبه رو هستند.

فضای رسانه ای استان امروزه به خوبی تبیین کننده تئوری بمباران اطلاعاتی می باشد.

روزانه در گروه های مجازی موجی از لینک های خبری از سایت های خبری_ تحلیلی منتشر میشود که هیچ تناسبی با زیست روزمره بسیاری از مخاطبان و بدنه اجتماعی ندارند.
ملغمه ای از اخبار در قالب گزارش عملکردمدیران، جلسات تودیع و معارفه ، انتصابات، مصاحبه های فاقدمحتوا، و درگیری های سیاسی کم اهمیت … در فضای رسانه ای تولید و منتشر میشود.
“بازنمایی” یکی از مفاهیم بنیادی در مطالعات رسانه‌ و ارتباط جمعی است. بازنمایی راه و روشی است که از آن طریق، رسانه‌ها حوادث و واقعیت ها را نشان می‌دهند. دو روایت مختلف در باب بازنمایی وجود دارد.

روایت اول : در بازنمایی، نظریه انعکاسی است. این رویکرد بر این باور است که رسانه در حال نشان دادن واقعیت است. قدرت فهم واقعیت وجود دارد و چیز مابه‌ازا در جهان خارج وجود ندارد به زبان ساده رسانه واقعیت را منعکس می‌کند. 

روایت دوم: این رویکرد با عنوان ارادی مطرح است. بر عکس نظریه انعکاسی، این نظریه تبیین می کند هیچ عمل انعکاسی از جهان بیرونی وجود ندارد و آنچه رسانه نشان می‌دهد اراده و نیت پنهانی است که پشت تصاویر وجود دارد. رسانه واقعیت را منعکس نمی کند بلکه نمایش و تحریفی از واقعیت است.

حال باید پرسیده شود رسانه در استان از کدام روایت پیروی می کنند ؟؟ امروزه در استان ما رسانه ها بازنمای واقعیت های جامعه هستند یا به دست آویزی در دست مدیران و سیاست پیشه گان!؟

چنین بنظر میرسد رسانه با فهم درستی وارد استان نشده و غالبا ارزش کار خود را در سطح ابزاری نمایش شخصیت ها برای دیده شدن ، غیریت سازی های کاذب، انحراف اذهان عمومی از ضرورت های اجتماعی و بازتولید مسائل غیره مهم در حیات اجتماعی بدل گشته اند.