یادداشت ارسالی-سید علی رضایی ،ناموری در عین گمنامی

فصلی نو – وحید حسینی

در میان اسامی کاندیداهای یازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی، نام یک فرهنگی بیش از دیگران برایم جالب توجه و قابل تامل بود.
فرهنگی خوشنام، خوش برخورد، خوش فکر و خوش گفتاری که حرف و عملش و شجاعت و صداقتش از او چهره ای منحصر به فرد و قابل احترام ساخته است.
او بی تکلف و بی ریا در میان مردم و با مردم زندگی کرده و نه تنها با مشکلات، دغدغه ها و گرفتاری های آنان آشناست؛ که خیلی از این مشکلات را خود با تمام وجود لمس کرده است.
سید علی رضایی، درد اشنایی که درد و رنج اقشار مختلف را به خوبی می شناسد و زبانشان را به درستی می فهمد.
با فرهنگیان از فرهنگ می گوید وبا سیاسیون از سیاست و کیاست همراه با صداقت سخن می راند و با اهالی حقوق از قانونمدی و عدل و انصاف.
سید علی رضایی، معلم و استادی که با حضور در میان دانش آموزان، دانشجویان و جوانان این خطه محروم، با صبر و متانت، سنگِ صبورشان شده و پس از شنیدنِ دغدغه ها و مشکلاتشان چون پدری دلسوز و مشاوری امین، با ارائه راه حل و راهکارهای منطقی و عقلانی سعی در حلِ مشکلات آنان دارد.
حقوقدانی که با پیوند علم حقوق و روانشناسی و با احترام به قانون و حقوق شهروندی بستری را فراهم می کند تا دوستان و حتی منتقدانش در کمال امنیت و آرامش، در فضایی آکنده از مهر و صفا، با فراغت بال به بیان نقطه نظرات و عقاید خود بپردازند.
آری؛ زندگی با اقشار مختلف مردم، از او شخصیتی ساخته که هرکس اندک زمانی با او همنشین و همکلام شود؛ او را از جنس خود دانسته و چنان تحت تاثیرِ اخلاق، منش، رفتار و گفتارش قرار می گیرد که در هر کوی و برزن از او به نیکی یاد خواهد کرد.
نام سید علی رضایی را به خاطر بسپارید. چرا که از او در آتیه نزدیک بسیار خواهید شنید.