یادداشت ارسالی – شهرداری دهدشت را به اهلش بسپارید/بخشنده اصل خاک خورده شهرسازی

فصلی نو – مهدی کرامتی

دهدشت، خطه ای بلاخیز تر از تهران، مشهد، اصفهان و کلان شهرهای دیگر است. بلاهایی که به سبب ماندگاری مدیران ناکارآمد و پیرسال، به جان کشور افتاده و مردم را از رمق انداخته است. شهرداری دهدشت که سهل است؛ شهرداری تهران هم در تمنای بودجه، درمانده است. دولت هم از فقدان بودجه و درد تحریم نالان است. در این اثنا از شهرداری دهدشت چه انتظاری برای تغییر می‌توان داشت. دهدشت تافته جدا بافته نیست، اما به سبب انباشت محرومیت و بن بست تاریخی، گرفتار بلاهای دائمی و لاینحل شده است. دهدشت نارسایی های همه جای کشور را به شکلی مضاعف دارد. بلاهای این شهر از آسمان و زمین، از دولت و قانون، از همه جهت بر فرق اش می بارد. شهری که پارک هایش بوی دهه هفتاد می دهد و آسفالت کوچه هایش، یاد تپه‌های دشت مازه را زنده می کند. دهدشت آن چنان که از اسمش پیداست در یک دشت وسیع جا گرفته و از این رو امکان توسعه فیزیکی مناسب و متجانس را داشته است. ظرفیت خیابان های وسیع و خوش سیما، معماری متناسب، میدان های چشم ربا و پارک های وسیع و چشم نواز را داراست. نگریستن از تپه ی مشرف به دهدشت به هنگام شب، می توانست با المان های شهری و شب نماها، مرهم دردهای روزانه مردم دهدشت شود. اما، امان از همه فرصت های از دست رفته، فقدان ها و سوءمدیریت هایی که سال هاست چون خوره به جان مردم بینوای این شهر افتاده است. سیمای چشم خراش شهر، نشان از عمق درک مدیران شهرداری از زیباشناسی شهری می دهد. گویی هیچ مدیری اندک بهره ای از هوش شهرسازی و عمرانی در این نهاد نبرده است. هنوز هم آدرس اشتباهی می دهیم و در عوض تخصص، به دنبال مدیریت سیاسی شهر هستیم. بخشنده اصل جوان است اما از تبار شهرداری، از کاردان و کارشناس تا دبیر و شهردار. معجونی از جوانی، تخصص و تجربه. به دور از غوغاهای سیاسی، راه عمران و آبادی پیموده است. در این سال‌ها چم و خم قواعد شهرسازی و شهرداری را به کسوت کارشناس و مدیر، از دهدشت تا یاسوج به تن کرده است. شاید در این فرصت اندک مانده تا انتخابات شورای بعد، بخشنده نتواند این کشتی شکسته و به گل نشسته را به دریا بزند؛ اما راه درست از کوچه ی تخصص، تجربه و انرژی مضاعف یک مدیر جوان می گذرد. آموزش را به معلمان، ارشاد را به هنرمندان، دولت را به دولتمردان و حالا شهرداری را به اهلش بسپارید.