یادداشت-موصل،اولین لبخند خاورمیانه

فصلی نو-محمد زرین
اگر کره زمین را برطبق نگاه سعدی “یک پیکر”بحساب آوریم،خاورمیانه عضوی از این پیکر است که این سالها سخت درد دارد.آنقدر شدید که تمام اعضای دیگر را_آنان که روزگار بی حسشان نکرده_ به درد آمده است.هیچ وجدان بیداری نیست که این روزها با تماشای صحنه های یکی دلخراش تر از دیگری را ببیند و بغض نکند.بحث در باب تندروی و افراطی گری و ریشه های اعمال مجرمانه که با عقیده همراه است زیاد شده است،تنها می توان گفت نه اسلام نه هیچ دین رحمانی دیگری چنین سیه روزی و مظالمی را باهر اسم که باشد را مجاز ندانسته است.
چند روزی است که حمله برای آزادسازی موصل آغاز شده است.حمله ای که چندماه مقدمه چینی برای آن شده است،و می رود تا به دوسال سیاه و تلخ و خونین در این گوشه از بلاد مسلمین پایان بخشد.حمله ای که باهمه سختی تقربیا پیروزی درآن حتمی است.
دوسال بعد از آنکه تفکر شیطانی داعش به افکار خود جامه عمل پوشیده و به قیمت جان بی گناهان و تخریب یک تمدن کهن خلافت خود را پایه نهاد،نیروهای عراقی می روند تا به این خلافت پایان بخشند.این حمله از چند جهت قابل تامل است.
اول اینکه اگر ارتش یک کشور به هر علت آماده نباشد،در چنین مواقعی به آسانی و کمترین زحمت اشغال کنندگان به اهداف خود در آن دست می یابند.و بعد برای پیروزی بر گروهی که چندروزه یا چند ساعته شهری را تصرف کرده اند،چندماه فقط برنامه ریزی کرد.آنچه جنگ را سخت تر هم می کند،شهری بودن جنگ است،و داعش هم که قصدشوم دارد تا از غیر نظامیان سپر انسانی بسازد.
دوم اینکه موصل موقعیتی بسیار مهم و استراتژیک دارد،چنانکه به سه کشور ترکیه سوریه عراق ونیز اقلیم کردستان نزدیک است.(زاهدان در ایران هم تقریبا موقعیتی اینچنین دارد،نزدیک به پاکستان و افغانستان).این موقعیت بود که داعش را برآن داشت تا میخ حکومت خودرا درآنجا بکوبد.
الان هم به همان نسبت آزادسازی آن برای عراق ترکیه و کردها اهمیت دارد.
سوم اینکه،در این عملیات اءتلافی از ارتش عراق،پلیس آن کشور،پیش مرگه های کرد و نیروهای شیعه معروف به “حشد شعبی”یا بسیج مردمی مشارکت دارند.ترکیه هم که از ماهها قبل نیروهایش وارد عراق شده اند،برای ورود به جنگ بی تابی می کند.اما نکته جالب در این بخش از ماجرا اینکه دوگروه حشد شعبی و پیش مرگه های کرد،متعهد شده اند که تا دروازه های موصل بیشتر همراهی نکنند.علت اصلی این التزام می تواند این باشد که ساکنان موصل که پیش از ظهور داعش از نحوه حکومت نوری مالکی ناراضی بوده اند و وی را متهم به فرقه گرایی می کرده اند،بعضا با داعش همکاری کرده اند،حال این احتمال وجود دارد که با موارد انتقام گیری همچون آنچه در فلوجه و رمادی رخ داد مواجه شوند،پس این تصمیمی در نوع خود عاقلانه وقابل تحسین است.
چهارمین مساله همانا مساله موصل بعد از آزادی است.بخاطر بیاوریم همه آنچه برسر کشورهای خاورمیانه رفت بعد از تحولاتی که بخود دیدند”یمن بعد از علی عبدالله صالح چه وضعی دارد؟”
لیبی بعد از دیکتاتور خود قذافی آیا روزگار خوبی دارد؟مصر بعد از حسنی مبارک را هم که دیدیم در دوره محمد مرسی به چه روزی رسید!
اینجا هم اگر کوچکترین اشتباهی رخ دهد،چه بسا موصل بعد از داعش هم روی آرامش بخود نبیند،چرا که آن ناحیه از مناطقی است که می تواند بین پیوستن به اقلیم کردستان یا دولت مرکزی عراق تصمیم بگیرد.و اینجاست که دولت عراق باید دست نوازش برسر این قرزند رخمی بکشد و آغوش خود را بر آن بگشاید.و دیگر خطای دوره مالکی را هم نشاید که تکرار کند،و آن تبعیض و فرقه گرایی و ،،،است.خصوصا که شهر بزرگ موصل و حومه آن که دارای فرقه های مختلف مسلمان و غیر مسلمان است از حساسیت ویژه ای برخوردار است.پس باید امید داشت موصل اولین لبخند جدی برلبان خاورمیانه غمگین باشد.
باری،قلبها برای موصل می تپد و دستها که از مظالم داعش برخداوند است،برای فرزندان عراق دعا می کنند.نبرد با دشمنی غیرمتعارف و شایسته بدترین الفاظ!!
ما هم برای پیروزی عراق بر دژخیمان دعا کنیم!
محمد زرین
اول آبان نود و پنج