یکی این نسل را جمع کند،مشتی عاشقِ افسرده‌یِ بی هدف

فصلی نو -پیمان فرامرزی

نمی دانم تاکنون اندر احوالات این نسل جدید اندیشیده اید یا نه! اگر آری که وضعشان را می دانید وگرنه کافی است سری به دنیای مجازی بزنید تا ببینید به وفور بچه های در رده سنی ۱۴ تا ۲۰ سال را که از دنیا خسته شده اند، مکرر عاشق شده اند و شکست عشقی خورده اند، همه به دنبا پول اند و صد البته که بی هدف شب تا صبح سرشان به خزعبلات های فضای مجازی گرم است، پست های بی هدف، کامنت های مسخره و الخ

این نسل خودش چراغ های قرمز را روشن کرده است و دارد فریاد می زند که خطر بیخ گوششان است. نوجوان ۱۵ ساله که از به ته خط رسیدن و تیغ و شاهرگ حرف میزند که دردش درد بشریت و نهیلیسم و پوچی و از این قبیل مسائل نیست، دردش درد تزریق خطرناک فرهنگ بی فرهنگی است. او نه از پدر و مادر، نه از مدرسه و نه از جامعه نیاموخت که چگونه باید در میان فشار تکنولوژی، تبادل فرهنگی غرب و شرق عالم و دوگانگی های اجتماعی موجود در جامعه جان سالم به در ببرد.

درد این نسل درد خطرناکی است، آموزش های مدرسه و در سطح عالی و آکادمیک پاردوکس شدیدی با واقعیت های جامعه داشت. نهادهای خانواده در دوران این نسل سست شده بود و خیانت بزرگ والدین در فراهم سازی فضاهای مجازی و ماهواره ای بدون اینکه پیش از آن فرهنگ میزان تاثیرپذیری کودکان و نوجوانان خود را تغییر دهند هم به بی هویتی نسل جدید کمک کرد و در نهایت بخشی از ساختار فرهنگی تاثیرگذار کشور مانند صدا و سیما و رمان و غیره به سمت و سویی رفت که نباید می رفت و حالا دستپخت آنها نسل کنونی شده که همه چشم هایشان را بسته اند و نمی خواهند خطر را ببینند و احساس کنند.

روزگاری که صدا و سیما بعنوان تنها رسانه کشور باید تاثیرگذار ظاهر می شد، نشد. مضامین خود را بر عشق و عاشقی گذاشت و آن را چاشنی همه فیلم ها و بحث هایش کرد و در پارادوکس حرف و عمل گرفتار شد مثلا در سخنرانی هایش از ازدواج بهنگام و ساده می گفت و در فیلمهایش یک کارکتر ۵۰ ساله را دم بخت نشان می داد و عروس می کرد با کلی گزافه گویی و حاشیه و القای فرهنگ پرخرجی. عرصه سینما پر شد از فیلم های بی خاصیت که یکطرف عشق و عاشقی های نافرجام بود و یکطرف دیگر بی برنامگی برای تربیت فرهنگی نسل ها. ذائقه جوانان و نوجوانان داستان خوان کشور را به سمت رمان های بی محتوا و صرفا رواییِ عشق و عاشقی سوق دادند و سریال های پرطرفدار ماهواره ای هم که تا دلتان بخواهد مسائل کم ارزش تر و بی محتوا را بزرگ جلوه داد و اینجاست که می فهمیم چرا دغدغه یک نسل این همه سخیف و بی ارزش است. منظور من اصلا سانسور و یا حذف ابزارهای رسانه ای نیست اما خوب است بدانیم که پدر و مادر، جامعه و نهادهای آموزش در تربیت نسل فعلی که در سن نوجوانی و در حال گذران دهه دوم زندگی قرار دارند، گند زده اند.

حالا به جایی رسیده ایم که هیچ بخشی از ساختار فعلی در تربیت کودکان در اختیار پدر و مادر نیست و مدرسه و دانشگاه هم با شیوه سنتی خود از میدان تربیت خارج شده و فقط یکسری حفظیات را به خورد ذهن کودکان، نوجوانان و جوانان می دهند تا با امتحان و نمره به آنها مدرک عطا کنند. لذا مقوله تربیت نسل های امروز عملا با این بی برنامگی به دستان جامعه پرمخاطره و رسانه های غیرکنترل شده خطرناکی افتاده که اولین نشانه آن افسردگی و گرایش به تنهایی است که در این نسل هم اکنون شاهد آنیم.

هیچ از خود پرسیده ایم که چه می شود که دغدغه نوجوانان و جوانان کشورمان از علم، تاثیرگذاری، سیاست، اکتشاف، جوامع بشری و فلسفه ناگهان به عاشقی، خودکشی، پول، شاخ شدن در اینستاگرام و لایک خوردن در فلان شبکه تغییر می کند؟ نهادهای فرهنگی کشور، والدین گرانقدری که قرار است فرزندانشان، از چند سال آینده کشور اداره کنند و معلمان و اساتیدی که آنقدر در پیدا کردن ایراد فلان جمله امتحان تبحر داشتند و حفظ کردنی به خورد فرزندان این کشور دادند که از وظیفه اصلی شان یعنی اتخاذ بهترین الگوی تربیت در کنار آموزش غافل شدند؛ لطفا به این سوال پاسخ دهند و بگویند چرا این نسل مشتی عاشق افسرده ی بی هدف شد؟