فصلی نو،در پی گمانه زنی‌ها در خصوص صدارت «سید محمد علی افشانی» استاندار فارس در ساختمان بهشت شهرداری تهران، اکبر جهان فکر از جوانان و فعال سیاسی هم استانی مقیم تهران در یادداشتی در روزنامه رویش ملت نوشت:

کارهای بزرگ مردان سترگ را می‌طلبد. کلان شهر تهران به آفتاب لب بومی می‌ماند. آلاینده‌ها، ترافیک و بی‌سر و سامانی اجتماعی چنان این محتضر در بستر را بی‌رمق نموده که مردمان پایتخت نشین زبان به شکوه گشوده‌اند؛ صبر از دلشان گریزان و از هر نایشان، ناله خیزان است. اما خبر خوش از زبان باد صبا از سرزمین پارس در هر کوی و برزنی از تهران بزرگ پیچیده است. مردی برنا، کاربلد و مدیری کارکشته، نامزد صدارت نه، بل خدمت، از استانداری فارس با نشان زرین لیاقت بر سینه در راه است.

مدیری توانمند که ستاره شعله‌ای از جان دردمندش و سپهر، آیتی از همت بلندشان است. سکانداری قوی پنجه در تدبیر و امید که هر سفینه طوفان زده‌ای را به سلامت به ساحلی امن می‌رساند. با کلکسیونی از مناصب و تقدیر و نشان و بلند آوازگی در سامان بخشیدن؛ هر کجا وارد شود سر منزل عشق است و امید. دل خالی از محبت، مردم‌شناسی و نوعدوستی را تنها بی‌گهری می‌داند.

«نامزد شایسته شهریاری پایتخت، مهندس سید محمد علی افشانی»

همو که سیادت دارد در مردم داری و اصالت در مدیریت. کافی است در چارسوی ایران آباد، رهل اقامت افکنی. در سمنان پا بگذاری رد پایی از خدمت صادقانه افشانی، دل‌ها را صیغل داده است. در خوزستان مرکب خدمت را رهوار به تازش درآورده است. در فارس تراموای توسعه را چنان با شتاب در خدمت و دقت در عمل بر روی ریل مراد ترقی به حرکت درآورده که ریاست جمهوری نشان لیاقت را آویزه لایقی برایش دانست. در کهگیلویه و بویراحمد نقطه عطفی در خروج از بن بست محرومیت شد. در تهران بزرگ، در وزارت کشور، وزارت آموزش و پرورش و سازمان توسعه و تجهیز مدارس و… با ابروی گشاده درب محل کارش بر روی شهروندان باز بود تا تعامل و تضارب آراء را شیوه ثمردهی در رسیدن به آمال توسعه پایدار نهادینه نماید. در روزگاری که غزل شیرین حافظ و ترانه‌های آبدار سعدی در استان فارس در بی‌مهری، در کام تلخ مردمان ادیب آن دیار خشک شده بود؛ دولت تدبیر و امید قبای استانداری فارس را به زیبایی برازنده‌اش دید و اینک گرمی ترانه خدمتش، سوز سینه مردم غیور آن دیار است. و نیک در این سال‌ها در تهران گاهی جرسی از دردمندی به گوش می‌رسد، اما این نوای زنگ گونه چه زود در دوردست‌ها به خاموشی می‌گراید. این بار نامی در افواه عمومی نامزد شهرداری تهران شده است که دردمند دردهای هر سامان از ایران زمین است:

«کسی از داغ و درد من نپرسد تا نپرسی تو
دلی بر حال زار من نبخشد تا نبخشایی»

پای تا سر، مستی و شوریم؛ سراپا آتشیم…
مهندس افشانی آمده است تا با آمایش پایتخت کشور رسم رسام شهروندمداری را بر معیار خدمت صادقانه و بر مدار تخصص متعهدانه نهادینه نماید. آمده است تا تاپوی تکیه زدن بر صندلی چرمی را در بهشت تهران با مردم و در میان مردم بشکند. آمده است تا در تاریخ سیاسی کشور نامش به نیکی مرامش، در خاطر خاطره‌ها خطور کند و به هر روی طیف وسیعی از توسعه طلبان ایران آزاد در انتظار این روز تاریخی هستند.