مرثیه ای برای ورزش استان کهگیلویه و بویراحمد

فصلی نو – نصرالدین پارسه

تقریبا یک سال پیش و در هنگام مشاهده قائم اسلامی خواه بازیکن هم استانی در بازی استقلال-تراکتور، نگارنده چند خطی در رابطه با او در پیج اینستاگرامی نوشت و از آن موقع تا کنون دنبال فرصتی می گشت تا به این بهانه اشاره ای به ورزش استان و مشخصا فوتبال داشته باشد.

مصاحبه با ورزشکارانی از جنس قائم اسلامی خواه و شناسایی آنها، و معرفی پتانسیل های موجود از این طریق، یک ایده بود که البته ترجیح این شد که این ایده را به رسانه های فعال و اهلش واگذاریم. و خود همچون نوشته و مرثیه مان برای سینما نداشتن مان ( مرثیه ای برای مرکز استانی که سینما ندارد) اشاره ای داشته باشیم به فراهم نکردن شرایط لازم برای شکوفایی استعدادهای ورزشی و به دنبال آن ضایع شدن منابع انسانی.

در روزهایی که بدون اغراق “بی اعتمادی” و حرکت در مسیر منفعت شخصی مشخصه بارز جامعه ایرانی است. و این مشخصه و عوامل مختلف دیگر، ناامیدی و بلاتکلیفی را رقم زده اند. هنوز هم می توان روزنه های امیدی برای مردم پیدا کرد و نور تابیده بر این روزنه ها را گسترش داد.

در فیلم فریاد مورچه ها ساخته محسن مخملباف وقتی که بازیگر مرد از خانم همراهش می پرسد: ” جواب خدا به این همه فقر و بدبختی چیه؟” بازیگر خانم پاسخ می دهد که ” مطمئن باش جواب خدا به تو سوسیالیسم الهی نیست. جواب خدا به فقرا خوشبختی های کوچیک کوچیکه … خوشبختی یه خط نیست!. خوشبختی یه مشتی از لحظاته… میدونی… لحظه ای که میخندی، درسته این لحظات مثل نقطه های ریزند ولی وقتی به هم نزدیک می شوند یه خط درست می کنند.”

به گواه شواهد اگرچه مسئولان و متولیان امر در فراهم کردن شرایط لازم برای حرکت مردم بر روی خط خوشبختی نام کام مانده اند. اما هنوز هم می توانند با حرکت هایی حداقل مشتی از این لحظات خوشبختی را فراهم آورند. و چه خوب می شود اگر رسانه های هم استانی که گاها برای دون ترین انتصابات و حتی بعضا ترفیع درجات کاری پیام تبریک و تهنیت ردیف می کنند. در فراهم آوردن این مشتی از لحظات خوشبختی گام های خویش را بردارند و تلنگری باشند بر پیکر بی جان و افکار معمولا در حاشیه مسئولان و متولیان امر.
هدف و مقصود این نیست که مبالغه آمیز خودمان را جدی بگیریم اما قدر مسلم و واقعیت موجود این است که استان کهگیلویه و بویراحمد سرشار از استعدادهای ورزشی و مشخصا استعدادهای فوتبالی است.

اما چرا ورزش و وفوتبال به عنوان یکی از بزرگ ترین بهانه های خوشبختی و شادی آور جوانان جدی گرفته نمی شود و بستر آن فراهم نمی شود.

مسئولان و متولیان امر با اقدامات و آمار کیفیِ بدون خروجی مشخص سر را زیر برف نکنند، و با کاغذبازی های خاص خود و افتتاحیه های ساختگی، خویش را فریب ندهند. کما اینکه به دروغ در سال ۱۳۹۴ ورزشگاه ۱۵ هزار نفری تکمیل نشده یاسوج را افتتاح کردند.

مسئولان و متولیان امر باید بدانند، زمانی می توانند ادعای فراهم کردن بستر مناسب مورد نیاز را داشته باشند که ما نتایج کمی و عددی مشخصی چون حضور یک تیم فوتبال استانی را در لیگ برتر جشن بگیریم. و با برنامه ریزی های دقیق و فراهم آوردن زیر ساخت های ورزشی مورد نیاز حضور دائمی این تیم را در سطح اول فوتبال مملکت تضمین کنیم.
تیم شهرداری یاسوج چندسالی خوب نتیجه می گرفت و حتی تا آستانه صعود به لیگ برتر نیز پیش رفت. مسئولان محترم استانی توضیح بدهند که چه بر سر این تیم آوردند.

برای مثال، شهری چون تبریز را معمولا حداقل سه تیم در جام های سطح بالای کشوری نمایندگی می کنند و هر سه تیم نیز تحت حمایت دستگاه ها و نهادهای مختلف قرار می گیرند. دستگاه ها و نهادهای مختلف استانی ما توضیح بدهند که واقعا عرضه حمایت از یک تیم فوتبالی شهرداری یاسوج را نداشته اند؟

اگر رسانه های استانی درگیر حواشی معروف خاص خود نمی شوند، بررسی کنند که واقعا چه بر سر این تیم آمد؟ اگرافراد مختلفی که دوره های مختلف مسئولیت داشته اند هر یک در پی مصادره موفقیت ها و یا فرار از شکست ها بر نمی آیند، توضیح بدهند که مشکلات واقعی تیمی چون شهرداری یاسوج چه بوده است و چه زیر بناهایی باید فراهم می شد که نشد و فروپاشی این تیم را رقم زد. بررسی ای را صورت بدهند که کمک کننده به آینده و گامی در جهت توسعه ی زیر بناهای ورزشی استان باشد.

در سال ۱۳۹۳ و در بازی حساس تیم شهرداری یاسوج و نساجی مازندران ” در پی جلو رفتن دروازه بان شهرداری یاسوج و خالی شدن دروازه این تیم؛ مجید نجاتی بازیکن ذخیره شهرداری طی حرکتی عجیب با پوشش بازیکن ذخیره به درون دروازه آمد و از به ثمر رسیدن یک گل حتمی جلوگیری کرد.”

مجید نجاتی که این حرکت باعث اخراج وی شد، بعد از بازی در توجیه این حرکت بیان داشت: “… تنها کاری بود که می توانستم برای تیمم انجام بدم. تو اون لحظه فقط همین کار ازم بر میومد. خودم را تو زمین احساس کردم. چون دیگه واقعا بازی مرگ و زندگی بود برای تیم ما. هر جریمه و محرومیتی باشه دیگر مهم نیست.

درست است که مجید نجاتی برای کمک به تیمش از مسیر درست آن وارد نشد. اما به قول خودش این همه آن چیزی بود که در توان داشت. آیا مسئولان ما برای جلب رضایت مردم همه توان خویش را به کار می گیرند؟

مجید نجاتی گفت: آن لحظه خود را در زمین احساس کرده است. آیا مسئولان استانی ما خود را در زمین مسابقه خدمت به مردم احساس نمی کنند؟ نکند آنها خود را در زمین، جنگجویی می بینند که باید برای رسیدن به منفعت شخصی خویش تلاش کند. آیا این جنگجویان نمی دانند در زمین مسابقه قرار داده شده اند و حقوق و مزایا نیز در یافت می کنند تا در راه خدمت به خلق خدا و در جهت رفاه مردم تلاش کنند؟.

مجید نجاتی گفت: مسئله موفقیت تیم شهرداری یاسوج برایم مثل مرگ و زندگی بوده است. این صحبت “مرگ و زندگی” در کلام بازیکن شهرداری یاسوج تنها یک اصطلاح و یک مفهوم برای نشان دادن حساسیت موضوع نیست. بلکه می تواند به معنای واقعی کلمه موضوع مرگ و زندگی را بیان کند؛ مرگ یک تیم، مرگ هیجان و حتی مرگ جوانان و نوجوانان. اخبار خودکشی جوانان و نوجوانان استانی را از نظر بگذرانید؛ شاید اگر امکانات و زیر بناهای ورزشی فراهم می شد و بهانه های ایجاد هیجان و امیدواری به آینده به راه بود خیلی از این جوانان به افسردگی و پوچی های تا مرز خودکشی نمی رسیدند. و کیست که نداند بسیاری از این افکار منفی از سر نداری، فقر و محرومیت می باشد.

اصلا بحث زیر بناها و امکانات ورزشی را علی الحساب فاکتور می گیریم؛ یک تیم هم استانی را در لیگ برتر تصور کنید با هر برد این تیم چه احساس شعف و شادمانی ای ایجاد می شود، با هر بازی خانگی این تیم چه هیجانی به راه می افتد بخصوص اگر تیم میهمان یکی از دو تیم پرطرفدار پایتخت باشد. چه خوب می شود اگر ورزشگاه ۱۵ هزار نفری استان به معنای واقعی تکمیل و افتتاح شود و یک تیم فوتبال استانی، ما را در لیگ برتر فوتبال نمایندگی کند. آنگاه جوان و نوجوان هم استانی در جایگاه تماشاگران می نشیند و بخش زیادی از انرژی های منفی اش را در ورزشگاه فریاد می زند و بیرون می ریزد. و حالا اگر امکانات زیر بنایی هم فراهم شود و به بهانه این تیم لیگ برتری آکادمی فوتبال و رده کودکان، جوانان و نوجوانان تیم مذکور نیز فعال باشد چه امید مضاعفی می تواند به روح جوانان و نوجوانان این استان تزریق کند. مجید نجاتی عزیز درست گفته است؛ آن توپ گرد از جنس مرگ و زندگی بوده است.

مسئولان گرامی! عجالتا به اندازه مجید نجاتی در قبال مرگ و زندگی جوانان این استان احساس وظیفه نمی کنید؟