یادداشت ارسالی – ترس از آینده ، نیمکت های بی ثبات و تعویق دربی

فصلی نو- فرشید ثنایی

«هر دو مربی از این دربی می ترسند» با جمله بهتری نمی شود مطلب را شروع کرد. واقعیت هم همین هست که هم مجیدی و هم یحیی ترجیح می دهند در این فضا، دربی برگزار نشود.
سرمربی سرخ ها سرخوش از پوکر تیمش و فرهاد مجیدی بعد از کسب عنوان دوم لیگ خوب می دانند این عناوین می تواند با یک باخت در دربی ، گوشت قربانی فضای مجازی شوند.
در فوتبال ما که بی اصول و فاقد طرح و برنامه است مربی هر چه کمتر ریسک کند به نفعش است. این دربی یک تقابل حذفی است و‌ شانس مساوی شدن هم در آن نیست. یک دوئل تمام عیار که باید بکشی تا کشته نشوی.
اگر فرهاد تلفن را بر می دارد و به یحیی زنگ می زند که بیا بازی نکنیم و اگر یحیی هم موافق این ایده می شود دلیلش بی ثباتی نیمکت هاست. نوع تصمیم گیری ها در راس باشگاهها آنها را ترسانده است. به این دو باید حق بدهیم که بترسند.
همین مربیانی که تا امروز فرگوسن و زیدان وطنی هستند با یک باخت ولو در پنالتی ها می شوند یک کارنابلد بیسواد که لیاقت لیگ یک هم ندارند.
این روزها دو باشگاه دو مدیر جسور می خواهد که بیایند وسط گود، اصلا کری بخوانند و بگویند ما که حریف را له می کنیم ولی باختیم هم فدای سر تیم و هواداران. رجز خوانی فقط مختص برنده ها نیست. رجز را در میدان نبرد برنده و بازنده می خوانده اند تا رقیب را سست کنند.
دریغ که از این دست مردان نداریم. مدیر پرسپولیس کار هر روزه اش وعده تسویه دیون است و مدیر آبی ها روزانه حکم انتصاب صادر می کند.
این دربی را زهرمار مان نکنید.
تلفن ها را غلاف کنید. بروید یک چهارشنبه ای را رقم بزنید که در تاریخ بماند.