فصلی نو – سید مجید عسکری
سالها عمر انسان به پای اربابان و فئودالهای خونخوار سپری شد انها چوب بر سر و روی زیردست خود نواختند تا این در استخوان آنها رسوخ کند که فرمانبری یک اتفاق نیست بلکه یک دیکته است که تختی از ان برابر با جان انها میکند .
البته بدوا باید بیان کنم گه قبل از این زندگی انسان بصورت دسته و قبیله بود و در قبیله کمتر استثمار و برده پروری بود و این در ذات آنها نبود که برادران خود را زیر یوغ استثمار خود دراورند بعدها که زندگی جمعی و مدنیت شکل گرفت که اولین مرحله از رشد اجتماعی بشر بود اسارت و بردگی بوجود اورد .
سالها طول کشید تا انسان از مرحله اجبار عبور کند باری بعد از آن وارد دوره انسان مکلف شد با این شرح که افراد اجتماع وظایف خود را تحت عنوان تکلیف انجام میدادند و این انسان مکلف بود که جامعه را برای نیل به اهداف گروهی گامی به جلو برد ولی چون این تکلیف بعدها رنگ دینی گرفت جوامع تفکیک شدند یعنی برخی بر ان پایداری نمودند و تحجر انها به این تکلیف با تکیه بر سنت که راه برای ظلم مغان بود عقب افتادند .
همچنین یک شاخه از ان از تکلیف عبور و بصورت انسان محق و قانون گرا درامد این جوامع قانون را به عنوان تنها راه برقراری عدالت در اجتماع دانسته و همه مطالبات مدنی خود را از این راه قابل پیگیری دانسته همچنین در حالت عبور از این مرز و پیشروی به سوی جامعه ی روادار است زیرا این رواداری است که انسان با ان احساس ارامش میکند و نه آبرو داری .
جامعه مکلف دچار قهقرای آبرو داری شده و این سبب رواج دروغ و ریا شده مثال این جامعه یک جامعه مکلف دینی است که در آن فرد برای آبروی خود ناهنجاری های خود را توجیه میکند و این توجیه همان ریا یا دروغ است که شخص برای دیگران بیان میکند، منجلاب آبرو داری باعث شده ما همدیگر را تحمل کنیم و در درون خود دشمن همدیگر باشیم بر عکس در ظاهر خیلی احترام همدیگر را داشته باشیم .
پس جوامع از اجبار مکلف شد و از تکلیف محق و بعد از آن که شکل کمال دارد یعنی رواداری برای انسان خیلی سخت است و این با توسعه سیاسی به موازات توسعه اقتصادی و فرهنگی امکان پذیر میباشد و این تجدد یا مدرن شدن است.
ارسال دیدگاه
نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد