فصل جنوب – الهام فرهادی
این روزها که راهیِ “سی سخت ” می شوم ،دلم مثل کودکی که در اشتیاقِ رسیدن به آغوشِ مادر است، یا مادری در آرزویِ دیدارِ فرزند بی تاب می شود، عاشقانه می تپد.
چشمانم را چونان روزهایِ کودکی می بندم و خود را یه پیچ هایِ تندِ جاده می سپرم. مثل همان کودکی ، با تصور اینکه بر سُرسُره ای پر پیچ و طولانی نشسته ام ، اضطرابم را در لا به لایِ ابن خوش خیالی ها دفن می کنم و ثانیه ها را می شمارم تا به ویرانه ی معشوقه ام برسم …خدایِ من ! ویرانه ی معشوقه دیگر چه صیغه ای ست ؟
مگر می شود معشوقه ویران شود ؟! این منم که ویران شده ام ،این خاطراتِ من است که آوار شده روی چهل سالگیم ! این کودکیِ من است که یکبار دیگر از دستم رفته و حالا دیگر تنها تصویری گُنگ و مبهم از آن را تا وقتی که فراموشی نگیرم ، در ذهن خواهم داشت ….
روزگار کودکیم ، با قصه هایِ شاهنامه و دلیری هایِ سی پهلوانِ سخت جان و جستجویِ ناکامِ ردپایشان در عبور از گردنه ی بیژن گذشت .از خاطرم نمی رود روزهایی را که به دنبالِ یافتنِ رَدی از کیخسرو،تمامِ سنگهایِ پیش رویم را با دقت می کاویدم و این بخشی از رویاهای ناتمامِ کودکیم بود …تا آن گاه که دانستم ” کیخسروان” ِ دیارم ، هرگز نمرده اند! اینجا هر روز کیخسرویی زاده می شود ، و قامت بلند دنایم را به نامِ نامیش آذین می بندد! تهمتن ها نمرده اند ،تهمتن ها زنده اند در کنار خاکسترِ سردِ کُنده های نیم سوزِ بلوط شان هر شب ،هزار ققنوسِ سپیدبال جان می گیرد و از شعله های رقصانِ آتشِ نیمه شبانشان ،سیاووشانِ سپید بخت و نیک نهادی ،منزه و مقدس عبور می کنند تا بدانم و بدانیم اینجا،در دامنه ی دنا عشق هرگز نخواهد مُرد !
یقین دارم جایی در همین نزدیکی، پر سیمرغ را سوزانده اند ،من صدایِ بالِ سیمرغ را در زوزه هایِ باد که از سمت ِ دنا در گوشِ آوارها می پیچد می شنوم !
من یقین دارم فردا روزِ بهتری ست و دنا سربلندتر…
ارسال دیدگاه
نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد